Inderdaad, 24 november werd ik 3 maand.
Meteen ook dé dag om naar mevrouw Marie, de dokter op het Bauwenspleintje, te gaan. In de wachtzaal zat ik als kleine ukkie op de schoot van mijn mama, want voor mij zaten daar 2 énórme honden. De ene, vlak bij mij, had van dat lang haar en ook al zat hij op zijn poep, hij kwam met zijne snuit tot boven mij. Maar 't was nen braven. Zijn nieuwe baasjes hadden hem overgenomen omdat zijn familie op een appartement ging wonen en er dus voor hem geen plaats meer was. Goed van die nieuwe baaskes hé! De tweede, "een beetje veel te dik "zei zijn baaske zelf, lag een beetje verder, plat op zijn buik en had het wel moeilijk om te ademen. "Hij zou moeten vermageren", zei zijn baasje.
En daarna was het aan mij. Mevrouw Marie en haar man, zeiden direct van als we binnen kwamen:"Hola, 't is een cavalierke!" en toen mijn mama vroeg waarom ze zo reageerden, legden ze uit dat 'dat' truntekes' zijn. Ze hebben er zelf een van 14 jaar oud.
De meneer vulde mijn boekske in en de mevrouw begon mij eens goed te overtasten. Alles was ok en dus kon ze beginnen aan het grote werk, mijn vaccinaties. "Ik ga u al op voorhand waarschuwen" zei de dokter, "maar ik zal nog niet geprikt hebben als hij al zal beginnen te jammeren". Ik was zinnens om mij sterk te houden, maar 't was sterker dan mijzelf en toen de prikjes kwamen moest ik echt efkes fel mijn beklag doen hoor. Maar allee, 't was rap gedaan. Alleen moet ik rond 15 december nog ne prik gaan halen, om beschermd te zijn om bij andere beestjes te komen en vrijuit in het bos te mogen lopen. 't Zal wel moeten zeker? aijaijai!
Zoals de dokter verwittigd had, was ik die dag kompleet van de kaart. Eerst hadden wij nog snel een boodschap gedaan in 't stad, en had ik een ferme pipi gedaan op het grasperk van de Grote Markt, maar toen ik thuis kwam kreeg ik een beetje koorts en voelde mij echt nie goe. Dat heeft zo tot 's anderendaags morgend geduurd. En toen de papa mij vroeg of die madam mij een piek in mijn billetje gegeven had, moest ik toch nog eens jammeren hoor. Hij had opslag nog een beetje meer compassie. Maar daarna was het snel over, alhoewel mijn mama mij nog heel de dag ferm vertroeteld heeft.
socialiseren
zo noemen ze dat, en dus namen ze mij 's avonds mee naar vriendin Marleen, weet ge nog van "de eerste kennismaking" op dit blogske? Die hebben ook een hondje;Prutske. Hij is ook niet te groot, maar was toch niet meteen verheugd met mijn bezoek en ging toch wel lelijk te keer. Dus ik teruggetrokken op de mama haar schoot en doen alsof ik sliep. Na een tijdje werd er wat gesnuffeld tussen Prutske en mij , gingen wij eens een toerke doen rond de salontafel en dan weer snel op 't schootje, en dan nog eens op de grond en een eerste schuchter spelleken. Al met al viel het nogal mee, zeiden ze, maar ze hadden het meer over het gedrag van Prutske, die zo flink was om stillekes aan een stukje van zijn terrein met mij te delen. Voor herhaling vatbaar, was de conclusie.
Mijn papa heeft een grafiekse gevonden om mijn gewicht te volgen en te zien of ik niet 'zwaarlijvig' wordt, en ook niet te mager hé. De dokter heeft mij maandag gewogen en zei "2kilo zeshonderd". Da grafiekske komt binnenkort wel in dit blogske!
Nog ander nieuws is dat mijn nestharekes beginnen geruild te worden voor definitief haar van een donkerder kleurken en met bekskes. Dat wordt alle dagen kammen!
+28+08+2008+183.jpg)
Ook zullen nu stillekes aan mijn melktandjes gaan gewisseld worden voor een echt gebit. Ik laat jullie weten wanneer mijn eerste melktandje eruit gaat. 't Is te hopen dat ik hem niet inslik!
sneeuw
de zondagnamiddag is het buiten in de tuin plots raar beginnen doen. Er viel iets nats en wit uit de lucht en korte tijd later was helemaal de grond wit, en nog witter, en dat werd allemaal op een pakje gelegd dat altijd maar groter en dikker werd. We hadden geen tuin, geen terras meer, overal was dat witte tapijt. Ik mocht mee naar buiten en dat was wel fris aan mijn pootjes, maar plezant dat 't was om daarin te springen en te rennen. Maar ze deden dat witte pak weg op baantjes om naar achteraan tot aan mijn hondentoilet te kunnen gaan. Dat was dus mijn eerste kennismaking met wat ze zeiden dat het sneeuw is. Daar hebben ze geen fotokes van, wegens verrast!
+28+08+2008+190.jpg)
Waar er wel fotokes van zijn, (zie fotoke hierboven) is van het afsluitingske rond de visvijver. Zo kan ik er niet meer in lopen, wat tot nu toe toch al twee keer voorgevallen is. Diene papa kan nogal timmeren hé! "Als hij slimmer is, kunnen we het nog altijd in de tuin gebruiken" zegt hij tegen de mama. Wanneer gaat dat kunnen? Ik ben niet zinnens om zo'n seuteke te zijn die altijd voorbeeldig braaf op en af loopt, (lees stapt), en nie ne keer een zijsprongske maakt.
vestje
Wegens de aankomende winterprik heeft mijn mama mij in het weekend snel een selfmade vestje gemaakt.+28+08+2008+186.jpg)
Waar een oude kous nog kan voor dienen! Maar het bijzonderste is dat ik er goed warm mee heb. De vestjes in de winkels vinden wij tof, maar ik groei momenteel toch zo snel! En andere mogelijkheid zou met de mouw van een oude pull zijn. Van mij mag het dan ook een fleeceke zijn.
Meteen ook dé dag om naar mevrouw Marie, de dokter op het Bauwenspleintje, te gaan. In de wachtzaal zat ik als kleine ukkie op de schoot van mijn mama, want voor mij zaten daar 2 énórme honden. De ene, vlak bij mij, had van dat lang haar en ook al zat hij op zijn poep, hij kwam met zijne snuit tot boven mij. Maar 't was nen braven. Zijn nieuwe baasjes hadden hem overgenomen omdat zijn familie op een appartement ging wonen en er dus voor hem geen plaats meer was. Goed van die nieuwe baaskes hé! De tweede, "een beetje veel te dik "zei zijn baaske zelf, lag een beetje verder, plat op zijn buik en had het wel moeilijk om te ademen. "Hij zou moeten vermageren", zei zijn baasje.
En daarna was het aan mij. Mevrouw Marie en haar man, zeiden direct van als we binnen kwamen:"Hola, 't is een cavalierke!" en toen mijn mama vroeg waarom ze zo reageerden, legden ze uit dat 'dat' truntekes' zijn. Ze hebben er zelf een van 14 jaar oud.
De meneer vulde mijn boekske in en de mevrouw begon mij eens goed te overtasten. Alles was ok en dus kon ze beginnen aan het grote werk, mijn vaccinaties. "Ik ga u al op voorhand waarschuwen" zei de dokter, "maar ik zal nog niet geprikt hebben als hij al zal beginnen te jammeren". Ik was zinnens om mij sterk te houden, maar 't was sterker dan mijzelf en toen de prikjes kwamen moest ik echt efkes fel mijn beklag doen hoor. Maar allee, 't was rap gedaan. Alleen moet ik rond 15 december nog ne prik gaan halen, om beschermd te zijn om bij andere beestjes te komen en vrijuit in het bos te mogen lopen. 't Zal wel moeten zeker? aijaijai!
Zoals de dokter verwittigd had, was ik die dag kompleet van de kaart. Eerst hadden wij nog snel een boodschap gedaan in 't stad, en had ik een ferme pipi gedaan op het grasperk van de Grote Markt, maar toen ik thuis kwam kreeg ik een beetje koorts en voelde mij echt nie goe. Dat heeft zo tot 's anderendaags morgend geduurd. En toen de papa mij vroeg of die madam mij een piek in mijn billetje gegeven had, moest ik toch nog eens jammeren hoor. Hij had opslag nog een beetje meer compassie. Maar daarna was het snel over, alhoewel mijn mama mij nog heel de dag ferm vertroeteld heeft.
socialiseren
zo noemen ze dat, en dus namen ze mij 's avonds mee naar vriendin Marleen, weet ge nog van "de eerste kennismaking" op dit blogske? Die hebben ook een hondje;Prutske. Hij is ook niet te groot, maar was toch niet meteen verheugd met mijn bezoek en ging toch wel lelijk te keer. Dus ik teruggetrokken op de mama haar schoot en doen alsof ik sliep. Na een tijdje werd er wat gesnuffeld tussen Prutske en mij , gingen wij eens een toerke doen rond de salontafel en dan weer snel op 't schootje, en dan nog eens op de grond en een eerste schuchter spelleken. Al met al viel het nogal mee, zeiden ze, maar ze hadden het meer over het gedrag van Prutske, die zo flink was om stillekes aan een stukje van zijn terrein met mij te delen. Voor herhaling vatbaar, was de conclusie.
Mijn papa heeft een grafiekse gevonden om mijn gewicht te volgen en te zien of ik niet 'zwaarlijvig' wordt, en ook niet te mager hé. De dokter heeft mij maandag gewogen en zei "2kilo zeshonderd". Da grafiekske komt binnenkort wel in dit blogske!
Nog ander nieuws is dat mijn nestharekes beginnen geruild te worden voor definitief haar van een donkerder kleurken en met bekskes. Dat wordt alle dagen kammen!
Ook zullen nu stillekes aan mijn melktandjes gaan gewisseld worden voor een echt gebit. Ik laat jullie weten wanneer mijn eerste melktandje eruit gaat. 't Is te hopen dat ik hem niet inslik!
sneeuw
de zondagnamiddag is het buiten in de tuin plots raar beginnen doen. Er viel iets nats en wit uit de lucht en korte tijd later was helemaal de grond wit, en nog witter, en dat werd allemaal op een pakje gelegd dat altijd maar groter en dikker werd. We hadden geen tuin, geen terras meer, overal was dat witte tapijt. Ik mocht mee naar buiten en dat was wel fris aan mijn pootjes, maar plezant dat 't was om daarin te springen en te rennen. Maar ze deden dat witte pak weg op baantjes om naar achteraan tot aan mijn hondentoilet te kunnen gaan. Dat was dus mijn eerste kennismaking met wat ze zeiden dat het sneeuw is. Daar hebben ze geen fotokes van, wegens verrast!
Waar er wel fotokes van zijn, (zie fotoke hierboven) is van het afsluitingske rond de visvijver. Zo kan ik er niet meer in lopen, wat tot nu toe toch al twee keer voorgevallen is. Diene papa kan nogal timmeren hé! "Als hij slimmer is, kunnen we het nog altijd in de tuin gebruiken" zegt hij tegen de mama. Wanneer gaat dat kunnen? Ik ben niet zinnens om zo'n seuteke te zijn die altijd voorbeeldig braaf op en af loopt, (lees stapt), en nie ne keer een zijsprongske maakt.
vestje
Wegens de aankomende winterprik heeft mijn mama mij in het weekend snel een selfmade vestje gemaakt.
Waar een oude kous nog kan voor dienen! Maar het bijzonderste is dat ik er goed warm mee heb. De vestjes in de winkels vinden wij tof, maar ik groei momenteel toch zo snel! En andere mogelijkheid zou met de mouw van een oude pull zijn. Van mij mag het dan ook een fleeceke zijn.Dankuwel mama!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten