aankomst in Aalst

dinsdagavond 21 oktober

om 17 uur afgesproken aan station Lede om op die manier drukte van spitsuur in Aalst te vermijden en dus sneller ons Cavke te kunnen ophalen op de Moortelshoeve (http://www.moortelshoeve.be/)

bij aankomst is er geen houden meer aan; het is opslag weer de grote liefde; snel nog wat spulletjes aangeschaft in de shop, zoals halsbandje met naampenning, een harnasje om de leiband aan te bevestigen inclusief assortie leiband, nog wat snoepjes, de voeding die Brunoke momenteel krijgt (natte voeding van vlees en groentjes van Butger, korrels voor puppy's van Eukanuba) en de eindcommunicatie met de mevrouw van de kennel betreffende hoeveelheden en frekwentie van maaltijden, de administratieve afhandeling en dan op weg met een reeds goed gegroeide puppy.

Wagenziek? Moet dat dan ?

Nieuwsgierig wel ja. Dat leuke geruite korfje en de flinke omarming van mama Chris bezogt mij een voldoende veilig gevoel om het bij enkele piepjes te houden als afscheid aan de geboorteplaats. "dag moeder, dag zusje(want de anderen zijn ook al het nest 'uitgevlogen') en op de leer voor een brave, flinke hond in Aalst. Ik mag hopen dat ik goeie baasjes en familie, vrienden, geburen en kennissen zal treffen.
hmm!!! dat belooft al

kijk eens wat een mooie welkom tafel mijn mama, Chris, heeft gemaakt!(zij doet bloemschikken)

Er zijn zelfs 'hondensuikerbonen' (nieuw woord zeker?)met mijn foto erin.Het is een rustige rit geworden; onderweg hoorde ik mijn mama en papa tegen mekaar zeggen hoe rustig en braaf ik wel was, en dat ik geen last heb van wagenziek zijn '(goe zot, ik ga graag dada zulle)



Ik ben wel benieuwd of mijn nieuw huis een beetje gezellig zal zijn. Een beetje warm is ook altijd meegenomen. En niet teveel alleen moeten blijven zal ik ook wel op prijs stellen.

Zie mij daar zitten als kleine puppie in dat grote hondentoilet; maar goed, het was wel hoog tijd, want anders riskeerde ik mijn entree totaal te zullen missen wegens 'hoog water'.

Terug binnen in huis; ik ga efkes op die rode sloefkes zitten (nog niet meteen aan bijten om een goeie indruk te geven) en 't is nog warmer dan op de grond toch?

Mijn papa Armand is er zowaar gaan bij zitten, want hij heeft naar alle belanghebbenden een instructielijstje gestuurd met 'wat niet en wat wel moet om gezamelijk met Bruno bezig te zijn'. Dus geeft hij het goede voorbeeld. Nen toffen hé?

Meteen al fotogeniek doen, lijkt mij aangewezen, want het zijn portretjes
trekkers.
Mama heeft een pyjama aangetrokken en heeft mij bij haar genomen op de zetel; oei, richtlijn nr één naar de knoppen : "niet in de zetel". We gaan het samen goed hebben, ik voel het.

Kijk, ze hebben al een bijtbeen in huis, en ik hoor hen zeggen, "niet alles in één keer geven", maw ze hebben nog leuke dingetjes.

Die eerste nacht moest ik niet alleen blijven; ik kreeg rond elf uur na nog een verplicht plasje in het hondentoilet een tof mandje naast hun bed, met een zijde zacht kussentje erin.
"Dan hoort hij ons ademen en bewegen, en dan gaat hij zich niet zo alleen voelen. En ons en de buren niet extra wakker houden." Goe zot! Ik ben moe en ga een ferm dodoken doen. Ik zal wel zien wanneer ik uitgerust ben, en hoe ik hen dan ook wakker krijg.

Rond een uur of zes ben ik 's anderendaags beginnen friemelen aan dat rietwerk en opslag stonden ze daar alle twee mij de hemel in te prijzen omdat ik zo goed geslapen had en geen pipi had gedaan.

"Okee,okee, maar nu toch maar graag naar beneden want 't begint hier ferm te spannen aan mijn pisserol!"