15 weken : tijd om naar 't schoolke te gaan...

Om te beginnen een sedert enkele weken wederkerend bericht:

mijn gewicht is nu al 3,5kg en toch behou ik mijn slanke lijntje. Mijne papa zegt dat ik toch wel stevig gespierd gebouwd ben. Ik doe dan ook alle dagen heel veel oefeningen hé! Spelletjes spelen met de mama en de papa, ravotten in de tuin, zelfstandig spelen en vechten met mijn speeltjes, en uit wandelen gaan.Da grafiekske moet hier nu toch al wel gaan klaar zijn zeker?

naar 't schoolke gaan....

Ik heb nu dus blijkbaar de leeftijd om een aantal dingskes aan/bij te leren.

- om te beginnen slaap ik nu in mijn benchske. Overdag een dodoke in de voormiddag en een iets groter in de namiddag met het gordijntje naar beneden en met een kersenpittenkussentje aan mijn rugsken kwestie van vlotjes in slaap te vallen (en da doe deugd zulle). En 's nachts ne hele groten dodo van 23u tot 6u30. En elke keer ook met het deurtje dicht.

Hier lig ik dus achter zie en op de foto ernaast zien jullie hoe ik daar op mijn gemak kan rusten met het blauwe kersenpittenkussentje tegen mijn rugsken. Ik ben er verlekkerd op.

Als ik dan opsta neemt de papa of de mama mij direct mee naar buiten en doe ik ne hééééle groooote pipi; ze zeggen dat ik zo flink oefen om proper te blijven. In ieder geval is het voor de papa veel plezanter opstaan, want in de keuken gebeuren er geen ongelukjes meer, en in mijnen bench hou ik alles op hoor. Ik ga niet in mijn eigen pipi of kaka gaan liggen; goe zot!

- aangelijnd meestappen zonder te trekken. Op nen dag kom ik met mijnen papa buiten voor een wandelingske en aan de overkant van de straat zet hij mij neer. Zoals naar gewoonte begin ik hem mee te trekken (kwestie da we rap weer thuis zijn hé). Maar amaai, dat valt lelijk tegen. De papa blijft stok stijf staan van zodra ik aan de leiband trek, en gaat zelfs terug van waar we komen; zo zalt nie vooruit gaan zulle! 't is precies zoals de processie in Luxemburg. Als ik nie meer trek en de lies slap is (daarvoor moet ik dus enkele pootjes terugkeren) gaan we weer verder en zegt de papa 'langzaam'. Ik moet toegeven dat 't efkes geduurd heeft vooraleer ik het door had. Maar al na die eerste keer op die langzame manier wandelen, zei de papa dat ik flink was geweest. De dag erna gingen we naar de sportvelden in het stadspark. D'er ligt daar een dolomieten wandelpadje (niet zo koud voor mijn pootjes) en vanals we beginnen te stappen hoor ik weer 'langzaam, langzaam'. Mijnen frank (lees euro) valt meteen, en om al dat stilstaan en terugkeren te voorkomen, stap ik dus van in 't begin met lossse lies naast de papa. Goh, dienen was nogal in de wolken ze; hij hield niet op met te zeggen dat ik flink was; en snoepjes dat ik gekregen heb. De mens(beest) zou het voor minder doen hé!

Dat is wat van mij gevraagd wordt tijdens het wandelen. En ik vind ook wel plezant. Zie maar hoe mijn staartje kwispelt.

Enfin, hij heeft mij twee keer goe liggen met zijn nieuwe dingske van in 't schoolken .

Nu haalt hij dat uit de boekskes, o.a. "Een puppy in huis" (bouwen aan een fantastische relatie) van Martin Gaus.

Wa gaat da worden als wij in de lente naar de puppyschool trekken? Ik zal nu in de kleuterpuppyklas al maar heel goed opletten zeker?

En dan wil ik nu uw bijzondere aandacht voor een triest hondenvertelselken. 'T is lang, maar lezen hé!

Mijnen papa zit dat hier in te typen terwijl ik op zijn schoot een klein dodoken aan het doen ben. Ik laat hem nu het verhaal doen van een zekere Binky.

Toen ik dit verhaal op internet tegenkwam, wilde ik dit aan iedereen laten lezen, om te laten voelen dat de aanschaf van een 'huisdier' meer inhoudt dan bijvoorbeeld de aanschaf van een auto.

Hoe kon je?
Toen ik pup was, amuseerde ik je met mijn gekke streken en maakte ik je aan het lachen. Je noemde mij je kind, en ondanks een aantal kapot gekauwde schoenen en wat vermoorde kussentjes werd ik je beste vriend. Als ik "stout" was, schudde je met je vinger naar me en vroeg je me "hoe kon je?", maar dan gaf je weer toe en rolde je me op mijn rug om mijn buik te kriebelen.Mijn zindelijkheidstraining duurde wat langer dan verwacht omdat je het vreselijk druk had, maar daar hebben we allebei hard aan gewerkt. Ik weet nog dat ik 's nachts mijn neus tegen je aanschurkte en dat ik naar je diepste geheimen en dromen luisterde, en ik kon me geen beter leven voorstellen. We maakten lange wandelingen en renden door het park, maakten ritjes in de auto, stopten om een ijsje te kopen (ik kreeg alleen het hoorntje want "ijs is slecht voor honden", zei je) en ik deed lange dutjes in de zon en wachtte tot je aan het eind van de dag thuis zou komen. Geleidelijk ging je meer tijd aan je werk en je carrière besteden, en meer tijd aan het zoeken van een menselijke partner. Ik wachtte geduldig op je, troostte je als je gekwetst of teleurgesteld was, gaf je nooit op je kop als je een verkeerde beslissing nam en sprong vrolijk in het rond als je thuis kwam. En toen werd je verliefd. Zij - inmiddels je vrouw - is geen "hondenmens". Toch verwelkomde ik haar in het huishouden, probeerde haar genegenheid te geven en gehoorzaamde haar. Ik was gelukkig omdat jij gelukkig was.Toen kwamen de menselijke baby's en ik deelde in je opwinding. Ik was gefascineerd door hun roze huidje, hoe ze roken, en ik wilde ze ook bemoederen. Alleen maakten jij en zij je zorgen dat ik ze pijn zou doen, en ik werd de meeste tijd naar een andere kamer verbannen, of naar de bench. Oh, ik wilde zo graag van ze houden, maar ik werd een "gevangene van de liefde".Toen ze groeiden, werd ik hun vriend. Ze hingen aan mijn vacht en trokken zichzelf op wiebelige beentjes op, staken vingers in mijn ogen, onderzochten mijn oren en gaven mij kusjes op de neus. Ik hield van ze en van hun aanraking - jouw aanrakingen waren nu zo zeldzaam - en ik zou hen met mijn leven hebben verdedigd als het nodig was geweest. Ik glipte stiekem in hun bedden en luisterde naar hun zorgen en geheime dromen, en samen wachtten we op het geluid van jouw auto op de oprit.Er was een tijd dat, als anderen je vroegen of je een hond had, je een foto van mij uit je portefeuille haalde en hen verhalen over mij vertelde. De afgelopen jaren antwoordde je slechts "ja" en veranderde je van onderwerp. Ik was van "jouw hond" verworden tot slechts "een hond", en iedere euro die je aan mij besteedde werd er een teveel.Nu heb je een carrièrekans in een andere stad, en jij en je gezin verhuizen naar een appartement waar geen honden toegestaan zijn. Je hebt de juiste beslissing genomen voor je "gezin", maar er was een tijd dat ik je enige gezinslid was. Ik was blij opgewonden over de autorit, tot we bij het dierenasiel stopten. Het rook naar honden en katten, naar angst, naar hopeloosheid. Je vulde de paperassen in en zei "ik weet zeker dat jullie een goed tehuis voor haar vinden". Zij haalden hun schouder op en keken je meewarig aan. Zij kennen de harde werkelijkheid voor een hond van middelbare leeftijd, zelfs een met "papieren".Je moest de vingertjes van je zoon van mijn halsband lostornen terwijl hij schreeuwde "Nee pappa! Laat ze niet mijn hond meenemen!" En ik maakte mij zorgen om hem, en over wat je hem hiermee had bijgebracht over vriendschap en trouw, liefde en verantwoordelijkheid, en over respect voor alle leven. Je gaf me een afscheidsklopje op mijn hoofd, je vermeed mij in de ogen te kijken, en weigerde beleefd mijn halsband en riem mee te nemen. Je moest nog een deadline halen - en ik nu ook.Na je vertrek zeiden de twee aardige dames dat je waarschijnlijk al maanden wist dat je zou verhuizen en dat je geen poging had gedaan om een goed tehuis voor me te vinden. Ze schudden het hoofd en zeiden "hoe kon je?"Ze geven ons hier in het asiel zoveel aandacht als mogelijk is met hun drukke bezigheden. Ze voeren ons natuurlijk, maar al dagen heb ik geen trek meer. In het begin rende ik iedere keer als er iemand langskwam naar het hek, hopend dat jij het was. Dat je van gedachten was veranderd. Dat dit allemaal slechts een nare droom was. Of ik hoopte tenminste dat het iemand was die medelijden met me had, die me zou redden. Toen ik me realiseerde dat ik niet opkon tegen die met gekke fratsen aandacht vragende pupjes, die geen idee hadden wat hen te wachten stond, trok ik me maar terug in het verste hoekje van mijn kennel en wachtte af.Ik hoorde haar voetstappen toen ze me kwam halen aan het eind van de dag, en ik liep met haar terug de gang door naar een aparte kamer. Een gelukzalig stille kamer. Ze plaatste me op de tafel en wreef over mijn oren en vertelde me dat ik me geen zorgen moest maken. Mijn hart bonkte in afwachting van wat er ging gebeuren, maar ook voelde ik een zekere opluchting. De "gevangene van de liefde" was aan het einde van haar dagen gekomen. Omdat het mijn aard is, had ik met haar te doen. De last die zij moet torsen is zwaar, dat weet ik zoals ik ook altijd jouw stemmingen aanvoelde. Voorzichtig plaatste ze een tourniquet om mijn voorpoot terwijl een traan over haar wang gleed. Ik likte haar hand op dezelfde manier als ik altijd bij jou deed om je te troosten, al die jaren geleden. Met grote vaardigheid liet ze de injectienaald in mijn ader glijden. Toen ik de steek voelde en de koele vloeistof die zich door mijn lichaam verspreidde, ging ik slaperig liggen, keek haar in de ogen en fluisterde "hoe kon je?"Misschien begreep ze mijn hondentaal, want ze zei "het spijt me zo". Ze hield me tegen zich aan en legde mij haastig uit dat het haar taak was ervoor te zorgen dat ik naar een betere wereld ging, waar ik niet genegeerd, mishandeld of verlaten kon worden of voor mezelf moest zorgen - een plaats van licht en liefde, zo verschillend van dit aardse bestaan. Met het laatste beetje energie dat ik nog had, probeerde ik haar met een laatste kwispel te vertellen dat mijn "hoe kon je?" niet tegen haar gericht was. Ik dacht aan jou, lieve baas. Ik zal altijd aan je denken en altijd op je wachten.Moge iedereen in je leven je zoveel trouw betonen.

Noot van de auteur ( Jim Willis )Als de tranen je in de ogen stonden bij het lezen van "Hoe kon je?", zoals bij mij toen ik het schreef, komt dat doordat het een samenstelling is van de verhalen van miljoenen dieren die ieder jaar in asiels over de hele wereld sterven. Iedereen mag het verhaal verspreiden voor niet-commerciële doeleinden, zolang de auteur wordt vermeld.Gebruik het om mensen voor te lichten, op websites, in nieuwsbrieven, op prikborden in asiels en dierenartspraktijken. Vertel mensen dat een huisdier in huis nemen een belangrijke beslissing is, dat dieren onze liefde en zorg verdienen, dat het vinden van een ander, goed tehuis voor je dier je eigen verantwoordelijkheid is en dat ieder asiel en iedere dierenbeschermingsorganisatie je daarover goede adviezen kan geven, en dat alle leven kostbaar is. Doe alstublieft al het mogelijke om te voorkomen dat een dier als ongewenst wordt afgemaakt.
Dit verhaal heeft me gegrepen en mezelf heel bewust gemaakt dat lang niet iedereen zoveel om zijn "huisdier" geeft als wij.Gerry

Wij, Chris, Armand en Bruno, sluiten ons volledig aan bij Jim Willis (schrijver van dit verhaal) en Gerry die het verhaal op internet plaatste.Wij doen een oproep om geen beestje als huisdier in huis te nemen als je geen engagement wil/kan aangaan.

een beetje ziekske.... maar 't is al weer beter

Inderdaad ja, deze week was het even paniek.

Op een morgend toen mijnen papa opstond had ik nog een goeie vaste triep op de krant gelegd, en was er niets dat erop wees dat ik nie in mijnen haak was.
Na de gebruikelijke plasbeurt,naar binnen en de papa begon meteen met het klaarmaken van mijn ontbijtportie. Alleen...

Hij had niet in het oog dat ik niet zo ongeduldig en entoesiast als anders stond te wachten op dat lekkers ('t is wel vroeg opstaan hoor ! Alle dagen is hij daar om kwart over zes).Dat was pas toen hij mijn potje afzette op de gebruikelijke plaats en ik er met heel veel moeite efkes ging aan ruiken. Was het verse bakje bedorven? Even testen met korreltjes? Maar ook hier had ik geen zin in. Diene papa kreeg in de mot dat er iets haperde, want ja, ik kan da niet zeggen hé! Hij pakte mij op zijn schootje (anders doet hij dat ook zulle) en begon mij te ondervragen wat er scheelde, maar ja, ik heb het al gezegd, ik kan niet spreken hé! Maar mijn buikje deed het in mijn plaats. Da begon daar te rotelen, zo luid dat ik er nie kon van dodo doen. En plots moest ik een eerste keer overgeven. Niets anders dan galsappen. En nu ? Als mensen dat voor hebben gaan ze blijkbaar drinken; dus werd ik aan mijn drinkbakje gezet, maar ook voor water was ik niet te verleiden, met moeite de papa zijn natte vingers eens likken. En het beterde nie hoor. Nog meer buikgrollen en overgeven. Dus werd besloten om naar de doctoor te gaan.

In de wachtzaal van dokter Marie zat weer veel volk zulle. Een madam had heel veel verdriet want haar hondje van 14 jaar was zo ziek dat het niet meer mee kon naar zijn huisje....

En toen was't aan mij. TV dokter Marie begon mij te betasten, duwde een ding in mijnen poep en dat ging efkes later piepen.

De conclusie van het onderzoek was een maagontsteking;"Of ik iets gegeten had dat op de grond ligt? Want die puppies zijn echte stofzuigers hoor?" Mijn mama en papa hadden niets gezien en dus was het afwachten en ondertussen medicamentjes nemen.

AIJAIJAI! Daarmee was ik er verdorie nog niet vanaf. Marie, Marie, ik ga echt ne schrik opdoen hoor, weer duwde gij 2 keer een naald in mijn billetje, en vooral die tweede met aspegic deed daarachter nog zoveel pijn dat ik heel 't kot wakker krijste en de mensen in de wachtzaal heel veel compassie hadden met mij.

Van heel de dag mocht ik niets eten! Maar dat kon mij nie schelen want ik had toch geen goesting. Mijn mama mij maar vertroetelen en de papa proberen te overtuigen om mij toch iets te eten te geven, maar die hield voet bij stuk. Vandaag wordt een vastendag, had den doctoor gezegd.Om de zoveel tijd pillekes slikken en spuitje met siroop in mijnen bek. Tegen de vooravond begon het toch al wat te beteren en 's nachts heb ik ne hele groten dodo gedaan. En 's morgens voelde ik honger in zijn maagske. Beetje eten en nog pillekes, en nog heel veel rusten, maar 't beterde met het uur en ik had al goesting in een spelleken en om eens rond te crossen in de tuin....En nu is't over en heb ik mijn eetlust en frisheid hervonden. Dankuwel madam doctoor!

Maar er is ook beter nieuws!

Ondanks het feit dat madam doctoor zei dat Cavalierkes nogal dommerikskes zijn , wat mijn mama niet kon appreciëren, ken ik drie beveelkes nu al heel goed:

- brengen/apporteren : we oefenen dat een paar keer per dag een 5 tal minuutjes: het lukt heel goed met mijn balleke, maar ook met andere speeltjes

- dank : is het signaal om wat ik apporteer aan de mama of de papa af te geven, en moet met de tijd eens omgeturnd worden naar geven of zoiets

- zitten : awel ja, dat is zitten als ze het mij vragen hé, ook overal en tijdens andere bezigheden.

Madam doctoor, en gij nu?

Mijnen papa is nu begonnen met 'pootje geven'; het is nog niet meteen duidelijk waarvoor dat dient en dus ben ik nog nie goe mee zulle. Ik ben dus nie zo dom om alles zomaar aan te nemen hé!