drie maand op 24/11/2008

Inderdaad, 24 november werd ik 3 maand.
Meteen ook dé dag om naar mevrouw Marie, de dokter op het Bauwenspleintje, te gaan. In de wachtzaal zat ik als kleine ukkie op de schoot van mijn mama, want voor mij zaten daar 2 énórme honden. De ene, vlak bij mij, had van dat lang haar en ook al zat hij op zijn poep, hij kwam met zijne snuit tot boven mij. Maar 't was nen braven. Zijn nieuwe baasjes hadden hem overgenomen omdat zijn familie op een appartement ging wonen en er dus voor hem geen plaats meer was. Goed van die nieuwe baaskes hé! De tweede, "een beetje veel te dik "zei zijn baaske zelf, lag een beetje verder, plat op zijn buik en had het wel moeilijk om te ademen. "Hij zou moeten vermageren", zei zijn baasje.
En daarna was het aan mij. Mevrouw Marie en haar man, zeiden direct van als we binnen kwamen:"Hola, 't is een cavalierke!" en toen mijn mama vroeg waarom ze zo reageerden, legden ze uit dat 'dat' truntekes' zijn. Ze hebben er zelf een van 14 jaar oud.
De meneer vulde mijn boekske in en de mevrouw begon mij eens goed te overtasten. Alles was ok en dus kon ze beginnen aan het grote werk, mijn vaccinaties. "Ik ga u al op voorhand waarschuwen" zei de dokter, "maar ik zal nog niet geprikt hebben als hij al zal beginnen te jammeren". Ik was zinnens om mij sterk te houden, maar 't was sterker dan mijzelf en toen de prikjes kwamen moest ik echt efkes fel mijn beklag doen hoor. Maar allee, 't was rap gedaan. Alleen moet ik rond 15 december nog ne prik gaan halen, om beschermd te zijn om bij andere beestjes te komen en vrijuit in het bos te mogen lopen. 't Zal wel moeten zeker? aijaijai!


Zoals de dokter verwittigd had, was ik die dag kompleet van de kaart. Eerst hadden wij nog snel een boodschap gedaan in 't stad, en had ik een ferme pipi gedaan op het grasperk van de Grote Markt, maar toen ik thuis kwam kreeg ik een beetje koorts en voelde mij echt nie goe. Dat heeft zo tot 's anderendaags morgend geduurd. En toen de papa mij vroeg of die madam mij een piek in mijn billetje gegeven had, moest ik toch nog eens jammeren hoor. Hij had opslag nog een beetje meer compassie. Maar daarna was het snel over, alhoewel mijn mama mij nog heel de dag ferm vertroeteld heeft.

socialiseren

zo noemen ze dat, en dus namen ze mij 's avonds mee naar vriendin Marleen, weet ge nog van "de eerste kennismaking" op dit blogske? Die hebben ook een hondje;Prutske. Hij is ook niet te groot, maar was toch niet meteen verheugd met mijn bezoek en ging toch wel lelijk te keer. Dus ik teruggetrokken op de mama haar schoot en doen alsof ik sliep. Na een tijdje werd er wat gesnuffeld tussen Prutske en mij , gingen wij eens een toerke doen rond de salontafel en dan weer snel op 't schootje, en dan nog eens op de grond en een eerste schuchter spelleken. Al met al viel het nogal mee, zeiden ze, maar ze hadden het meer over het gedrag van Prutske, die zo flink was om stillekes aan een stukje van zijn terrein met mij te delen. Voor herhaling vatbaar, was de conclusie.


Mijn papa heeft een grafiekse gevonden om mijn gewicht te volgen en te zien of ik niet 'zwaarlijvig' wordt, en ook niet te mager hé. De dokter heeft mij maandag gewogen en zei "2kilo zeshonderd". Da grafiekske komt binnenkort wel in dit blogske!
Nog ander nieuws is dat mijn nestharekes beginnen geruild te worden voor definitief haar van een donkerder kleurken en met bekskes. Dat wordt alle dagen kammen!



Ook zullen nu stillekes aan mijn melktandjes gaan gewisseld worden voor een echt gebit. Ik laat jullie weten wanneer mijn eerste melktandje eruit gaat. 't Is te hopen dat ik hem niet inslik!

sneeuw

de zondagnamiddag is het buiten in de tuin plots raar beginnen doen. Er viel iets nats en wit uit de lucht en korte tijd later was helemaal de grond wit, en nog witter, en dat werd allemaal op een pakje gelegd dat altijd maar groter en dikker werd. We hadden geen tuin, geen terras meer, overal was dat witte tapijt. Ik mocht mee naar buiten en dat was wel fris aan mijn pootjes, maar plezant dat 't was om daarin te springen en te rennen. Maar ze deden dat witte pak weg op baantjes om naar achteraan tot aan mijn hondentoilet te kunnen gaan. Dat was dus mijn eerste kennismaking met wat ze zeiden dat het sneeuw is. Daar hebben ze geen fotokes van, wegens verrast!


Waar er wel fotokes van zijn, (zie fotoke hierboven) is van het afsluitingske rond de visvijver. Zo kan ik er niet meer in lopen, wat tot nu toe toch al twee keer voorgevallen is. Diene papa kan nogal timmeren hé! "Als hij slimmer is, kunnen we het nog altijd in de tuin gebruiken" zegt hij tegen de mama. Wanneer gaat dat kunnen? Ik ben niet zinnens om zo'n seuteke te zijn die altijd voorbeeldig braaf op en af loopt, (lees stapt), en nie ne keer een zijsprongske maakt.



vestje
Wegens de aankomende winterprik heeft mijn mama mij in het weekend snel een selfmade vestje gemaakt. Waar een oude kous nog kan voor dienen! Maar het bijzonderste is dat ik er goed warm mee heb. De vestjes in de winkels vinden wij tof, maar ik groei momenteel toch zo snel! En andere mogelijkheid zou met de mouw van een oude pull zijn. Van mij mag het dan ook een fleeceke zijn.

Dankuwel mama!

week 11

Dus deze week waren mijn aktiviteiten zoals altijd spelen in de tuin, wandelen in het stadspark en ook al op het voetpad, en rusten.
Maar ik heb al gezegd dat ik zo graag dada ga, dus 's morgens en 's avonds rijd ik mee naar de statie om mama weg te voeren of te halen en samen zijn wij al veel op bezoek geweest; ik ben mee gegaan naar een eetfestijn van een voetbalploegske (en heb daar de atmosfeer opgefleurd met een mitraillet heerlijke protten terwijl ik zo braaf lag te slapen) en zoals ge in diavoorstelling 5 kunt ziet, ook bij Evi en Dirk.
Dat maakt allemaal deel uit van mijn socialisatie-proces. Nieuwe mensen zien en ook andere beestjes. Maar Floris, de kater van Evi, voelt mij nog niet zo goed aan en vindt dat ik maar beter op respektabele afstand blijf; blazen dat die kan en proberen mij schrik aan te jagen met zijn dikke staart! En ik ben niet bang hoor en ik zou hem niets doen hoor, maar hij verstaat mijn taal niet. Geduldig afwachten naar het schijnt.

Aja, ik ga nu ook alle dagen wandelen bij ons in de buurt of in het stadspark. Al moet ik het zelf zeggen, "ik doe dat goed". Maar het mag nog niet te ver zijn hoor. En al die mensen die mij zo'n mooi beesteke vinden. Ge kunt niet geloven hoeveel er mij zouden willen. Ze mogen wij wel even oppakken of strelen, maar ik ben toch zo graag bij mijn mama of mijn papa, die ik na 4 weken toch heel goed van iemand anders weet te onderscheiden. De andere zeggen dan, "amaai, hij kent u al goed".
Aan de lijn lopen is al okee, maar soms durf ik nog wel eens te trekken en dat mag niet van de papa. Dan moeten we even halt houden en daarna stappen we weer verder zonder te trekken. De papa en mama willen dat de andere mensen zeggen "zie eens hoe vlot en zonder trekken dat hondje meewandelt". Ik zal dan maar heel flink mijn best blijven doen.

Ondanks al die beweging en bezigheden,
weeg ik nu 2,5 kg. Dat is dus + 600 gram op twee weken tijd
Ik ben nu op mijn pootjes 21 cm hoog en mijn lijfje (van mijn neusje tot mijn protje) is 39 cm lang. Mijn lange staart dus niet meegerekend. ('t moet just zijn hé)

Eten, drinken, slapen

Ik eet nog steeds 3 keer per dag natte voeding van Butcher en ook staan er steeds puppykorreltjes. Ik heb zo'n grote eetlust dat alles binnen de kortste keren op is. Maar weet ge wat ze zeggen? Dat het van mijn schrokken is dat ik achteraf zoveel (stinkende) windjes laat vliegen; vooral in mijn slaap, omdat ik dan volledig ontspannen ben.
Van slapen gesproken; de papa is nogal met mij bezig hoor! Om 6u15 staat hij op om met mij in de tuin naar mijn hondentoilet te gaan. Een ferme pipi, soms ook al een tripke en met veel geknuffel en een snoepje als beloning terug naar binnen. Laat ons zeggen dat ik 2 nachten op 3 erin slaag om proper te blijven. Ik slaap in mijn bench maar met het deurtje open en enkele kranten op de vloer. Dus soms gebeurt er nog eens een accidentje, maar dan meestal op de kranten.
Als we terug binnen zijn slaap ik tot rond 8 uur op de papa zijn schoot. Ook in de voormiddag en na de middag doe ik nog een grote dodo. Van al dat ravotten wordt ik wel nog moe hoor!

In de voormiddag, na een spelletje 'apporteren' is er ook mijn dagelijkse kam- en borstelbeurt, en worden mijn oogjes en oortjes proper gemaakt.
En zo zie ik er dan uit.
De rest van de dag gaan ze om het uur met mij naar het hondentoilet, al gebeurt het ook nog wel eens dat ik tussendoor een plasje doe op het krantenpapier.
Maar toch hoor, ik heb nu al enkele keren laten merken dat ik 'moet' door aan de deur te gaan staan. En soms hebben ze het gezien, soms ook niet. En dan eigen schuld, grote bult hé!


's Avonds is het een beetje playtime maar al snel val ik in slaap. +/- 22u30 een laatste (slaapdronken) plasbeurt en dan nog efkes op 't schootje in slaap vallen waarna de papa mij in mijn benchke legt voor een lange nacht. En 's anderedaags herbeginnen we gewoon van vooraf aan.


Leren
Wij zijn begonnen met dingetjes aan te leren.

Het eerste dat ik geleerd heb, is dat ik niet mag tegen de benen opspringen als mijn eetbakje klaargemaakt wordt. Ik zet mij dus een meterke achter die beentjes, maar als mijn maaltijd klaar is ben ik niet meer te houden en storm ik enthousiast naar mijn bench om in recordtijd mij te goed te doen aan al dat lekkers.

even geduld, 't is zo op




ze willen dat ik braaf wacht
en niet op de benen spring

Als ik mij even rek, dan zie ik misschien wat de pot schaft

We zijn begonnen met 'zitten op bevel'.
Dat zal nog wat oefening vragen hoor! Het fijne van dat leren is dat ik veel snoepjes krijg, maar na een tijdje verveelt het mij; gelukkig stoppen ze er dan snel mee.
O, ja, wat ik al goed kan, is reageren op mijn naam. Wel gemakkelijk want zo weet ik tenminste dat het tegen mij is dat ze iets willen zeggen.

week 10

Als we goed geteld hebben ben ik nu dus 10 weken jong.

Ik wil jullie graag mijn drie meest geliefde activiteiten voorstellen,

ttz in huis spelen met de mama en de papa,

op tijd rusten

om daarna te ravotten in de tuin.

Kijk eens naar
de dia's van week 10
hiernaast onder diavoorstelling 4

slaapplaats

't Was deze week ook gedaan met naast de mama te slapen in mijn mandje; ik was nu blijkbaar al groot genoeg geworden om 's nachts beneden te slapen in mijn bench.

zindelijkheidstraining

Rond half elf gaat de papa of de mama met mij nog eens buiten voor mijn gevoeg te doen en dan ga ik slapen in mijn bench, met het deurtje open en een klein lampke aan, kwestie van het krantenpapier te zien voor pîpi of kaka te doen. En weet ge wat? Als zij 's avonds rond een uur of negen mijn eten en drinken wegnemen, slaag ik erin om tot 's morgens 6u30 volledig zindelijk te blijven. Maar dan is het wel hoog tijd hoor. Mijn ochtendpisje een een opluchting van formaat: de papa zegt dat ik 's morgens toch zo'n 100 grammekes meer weeg: kunt ge u voorstellen hoe ik mijn best heb gedaan om dat allemaal op te houden? En dan vragen ze mij of ik goed geslapen heb; ja dag Jan, een ganse nacht liggen trainen om zindelijk te worden. Dus, na mijn ontbijt knap ik nog een uiltje op een lekker warm schootje.Hihi, Hihi....

Die zindelijkheidstraining is voor het moment zo wat het belangrijkste item.

De bedoeling is dat ik die nachtplas kan langer uitstellen, en dat ik overdag krantzindelijk wordt. Ik doe heel fel mijn best, maar soms ben ik het wel een beetje vergeten hoor, en een ongelukje is vlug gebeurd hé, maar daar reklameren ze niet op, alhoewel ze het liever anders zouden hebben, en dus om het uur mij efkes buiten brengen naar mijn 'toiletplekje' En fijn dat ze het vinden als ik daar iets doe, en dan frotten ze mij op mijn koppeken en mijn rug en krijg ik een snoepje omdat ik 'zo flink' ben geweest.

Ge ziet, er komt wat bij kijken maar samen zal het ons wel lukken.

Dada gaan

Och ja, ik vergat het bijna te vertellen, maar dada gaan doe ik héél héél graag. Met de tutut maar ook al te voet aan het lijntje, en zónder te trekken. We zijn dus ook al bij de meme geweest naar het rusthuis. Ze was zoals ge ziet ben tevreden met mijn bezoek. Ikzelf was in de wolken met haar strelinkskes en liet het mij welgevallen. En al die andere bewoners en bezoekers die mijn zo nen toffen vonden. Er zijn er die al een afspraak gemaakt hebben om de volgende keer weer samen in het rusthuis te zijn. Die oudere mensen hun gezicht straalde en er kon zowaar een extra lachje of attentieke vanaf. Ben populair jong!

Op dat grote grasveld heb ik ook al eens pipi en kaka gedaan, maar de papa heeft, zoals het hoort, alles opgeruimd met een hondenbag; dat is eigenlijk niets meer dan een plastiekzak die dan nog veel te groot is voor mijn klein hoopke.

Mijn dagen zijn dus goed gevuld evenals die van mijn mama en papa. Als beloning geef ik hen dan ook regelmatig héél veel kusjes.En blij dat ze zijn!

Ontwormen

Ik kreeg een portie 'dogmit' in mijn natte voeding: dat is tegen de wormpjes(te koop bij apotheker). Ik moet op einde van week 12 nog zo'n, aan mijn lichaamsgewicht, aangepaste portie krijgen (ik ben nu 13 cm hoog op de poot en weeg +/- 1,9 kg , = gewicht van de papa én mij min dat van de papa zonder mij) en dan zou ik 'wormvrij' moeten zijn. Die pasta smaakt niet slecht, alleen had ik er een paar dagen de platte kak van. Niets om ongerust over te zijn.

filmpjes

Hieronder heeft mijnen papa voor de eerste keer een klein filmke ingelast waarin ge mij aan het werk ziet om mijn smyrnakussentje op zijn plek te krijgen. En dan zeggen ze dat ik niets anders doe dan spelen en slapen!

als je naar dit filmpje wenst te kijken, klik je even op het pijltje links boven "als je naar...". Dan komt er eerst buffering, wat wil zeggen dat het filmpje opgeladen wordt. Weet ge hoe het komt dat ik dat allemaal weet? Raad eens!

Dag 2 in Aalst

Na het obligate bezoek aan 'mijn toilet', pipi doen,kaka doen en dan heel entoesiaste papa die snoepje cadeau doet, heb ik mijn mama en papa duidelijk gemaakt dat 'bloot' (ik heb geen haar op mijn buikje) op de vloer niet tof was. Meteen kwam er een poesematje onder de tafel waar ik mij héél veel beter op voelde in afwachting dat de grote mensen gedaan hadden met eten.

Ik maakte voor het eerst ook kennis met mijn 'bench' en kreeg een aantal speeltjes die ik u graag in de diavoorstelling hiernaast zal tonen.

En weet ge wat? Omdat ik een echte Aalstenaar zou zijn troonden zij mij die dag mee voor mijn eerste natuurwandeling in het stadspark en den Osbroek. Niet dat ik zoveel gelopen heb, dat verklapten ze u reeds op de startpagina van dit Bunoblogske. Kijk maar ne keer naar diavoorstelling 3 van 'dag 2 in Aalst

aankomst in Aalst

dinsdagavond 21 oktober

om 17 uur afgesproken aan station Lede om op die manier drukte van spitsuur in Aalst te vermijden en dus sneller ons Cavke te kunnen ophalen op de Moortelshoeve (http://www.moortelshoeve.be/)

bij aankomst is er geen houden meer aan; het is opslag weer de grote liefde; snel nog wat spulletjes aangeschaft in de shop, zoals halsbandje met naampenning, een harnasje om de leiband aan te bevestigen inclusief assortie leiband, nog wat snoepjes, de voeding die Brunoke momenteel krijgt (natte voeding van vlees en groentjes van Butger, korrels voor puppy's van Eukanuba) en de eindcommunicatie met de mevrouw van de kennel betreffende hoeveelheden en frekwentie van maaltijden, de administratieve afhandeling en dan op weg met een reeds goed gegroeide puppy.

Wagenziek? Moet dat dan ?

Nieuwsgierig wel ja. Dat leuke geruite korfje en de flinke omarming van mama Chris bezogt mij een voldoende veilig gevoel om het bij enkele piepjes te houden als afscheid aan de geboorteplaats. "dag moeder, dag zusje(want de anderen zijn ook al het nest 'uitgevlogen') en op de leer voor een brave, flinke hond in Aalst. Ik mag hopen dat ik goeie baasjes en familie, vrienden, geburen en kennissen zal treffen.
hmm!!! dat belooft al

kijk eens wat een mooie welkom tafel mijn mama, Chris, heeft gemaakt!(zij doet bloemschikken)

Er zijn zelfs 'hondensuikerbonen' (nieuw woord zeker?)met mijn foto erin.Het is een rustige rit geworden; onderweg hoorde ik mijn mama en papa tegen mekaar zeggen hoe rustig en braaf ik wel was, en dat ik geen last heb van wagenziek zijn '(goe zot, ik ga graag dada zulle)



Ik ben wel benieuwd of mijn nieuw huis een beetje gezellig zal zijn. Een beetje warm is ook altijd meegenomen. En niet teveel alleen moeten blijven zal ik ook wel op prijs stellen.

Zie mij daar zitten als kleine puppie in dat grote hondentoilet; maar goed, het was wel hoog tijd, want anders riskeerde ik mijn entree totaal te zullen missen wegens 'hoog water'.

Terug binnen in huis; ik ga efkes op die rode sloefkes zitten (nog niet meteen aan bijten om een goeie indruk te geven) en 't is nog warmer dan op de grond toch?

Mijn papa Armand is er zowaar gaan bij zitten, want hij heeft naar alle belanghebbenden een instructielijstje gestuurd met 'wat niet en wat wel moet om gezamelijk met Bruno bezig te zijn'. Dus geeft hij het goede voorbeeld. Nen toffen hé?

Meteen al fotogeniek doen, lijkt mij aangewezen, want het zijn portretjes
trekkers.
Mama heeft een pyjama aangetrokken en heeft mij bij haar genomen op de zetel; oei, richtlijn nr één naar de knoppen : "niet in de zetel". We gaan het samen goed hebben, ik voel het.

Kijk, ze hebben al een bijtbeen in huis, en ik hoor hen zeggen, "niet alles in één keer geven", maw ze hebben nog leuke dingetjes.

Die eerste nacht moest ik niet alleen blijven; ik kreeg rond elf uur na nog een verplicht plasje in het hondentoilet een tof mandje naast hun bed, met een zijde zacht kussentje erin.
"Dan hoort hij ons ademen en bewegen, en dan gaat hij zich niet zo alleen voelen. En ons en de buren niet extra wakker houden." Goe zot! Ik ben moe en ga een ferm dodoken doen. Ik zal wel zien wanneer ik uitgerust ben, en hoe ik hen dan ook wakker krijg.

Rond een uur of zes ben ik 's anderendaags beginnen friemelen aan dat rietwerk en opslag stonden ze daar alle twee mij de hemel in te prijzen omdat ik zo goed geslapen had en geen pipi had gedaan.

"Okee,okee, maar nu toch maar graag naar beneden want 't begint hier ferm te spannen aan mijn pisserol!"

op kraambezoek

Wachten tot de dag dat Brunoke mocht meekomen naar Aalst was toch wel nog heel lang. Daarom trokken wij half oktober nog eens naar de Moortelshoeve voor een kraambezoekje.
Van zodra de mevrouw ons cavke binnenbracht begon hij hevig met zijn staartje te kwispelen. Zou hij ons al herkennen? Zo hevig hij tekeer ging! Of kwispelstaart hij naar iedereen die er vriendelijk tegen is en hem laat delen in je lichaamswarmte?

Ook maakten wij van de gelegenheid gebruik om een doek in het nestje te leggen zodat wij deze thuis in zijn bench* konden leggen als hij binnen enkele weken naar Aalst zou meekomen. Op die manier hoopten wij het weghalen vanbij de moeder te verzachten en de gewenning aan zijn nieuwe thuis te bevorderen.
Nadat de definitieve afspraken gemaakt waren voor de komst naar zijn mama, Chris, en zijn papa, Armand, noteerden wij met genoegen ook nog een aantal tips vanwege zijn 'opvoedster' van de Moortelshoeve.

Zij tipte ons onder andere een aantal boekjes te ontlenen bij de stadsbibliotheek, een bench te voorzien in de leefruimte en voor de zindelijkheidstraining meteen een vaste plaats te voorzien in de tuin als hondentoilet.(zie diavoorstelling : de voorbereiding op Bruno's aankomst in Aalst)

een aantal titels van ontleende boekjes :

- "de Cavalier King Charles spaniel" in de reeks 'over dieren'

- "Spelenderwijs opvoeden van uw pup" van Peter Beekman

- "Toepols puppywijzer" van Gwen Bailey

de eerste kennismaking

Op 1 oktober 2008 trokken wij, Chris en Armand, samen met Marleen,onze goede vriendin en tipgeefster, naar Zele.
Marleen was aan de weet gekomen dat de 'Moortelshoeve' een nestje Cavalier King Charles had van zo'n 4 weken oud.

Al een ganse zomer waren wij aan het spreken over 'onze Bruno'. Op de wekelijkse markt in Aalst hadden wij een dame ontmoet die 2 Cavalierkes bij zich had en wij waren meteen bezweken voor de charmante,kalme hondjes.

Voordat wij verder het verhaal van Brunoke brengen , wensen wij toch eerst even stil te staan bij onze lieve poes Cartoes, die, wij weten het niet exact, toch zo'n 18 jaar ons trouw gezelschap heeft gehouden. Zij bezorgde ons zoveel plezier en laat een grote leegte na.
Zo'n trouwe poes hebben wij nog nooit gehad. Zij kwam als zwervertje bij ons aan, zag dat het bij ons goed was en bleef. Ons huis en onze tuin was haar domein, verder is zij nooit meer gegaan. Ook voor Evi en Ellen was zij een fantastische huisgenoot.
Wij spraken dan ook al enige tijd tegen Cartoes over een kleine vriend die er zou kunnen bijkomen. Jammer genoeg ws haar leven op en heeft zij Bruno niet meer gekend. Het zou zeker haar vriendje geworden zijn. Nu rust zij dicht bij ons. Wij zullen je nooit vergeten, Carrie!


Ons huis begon snel een gezelschapsdier te missen en na enige tijd kwam het verlangen naar een Brunoke terug opzetten. Dus 1 oktober was het zover...
We zouden eens gaan kijken, maar vanzelfsprekend bleef het daar niet bij.

Uit een nestje van 5 (eentje hebben wij niet meer kunnen fotograferen, wegens reeds verkocht) was het snel beslist; de 'ruby' *zou ons cavke** worden. Wij spraken al zo lang van onze 'Bruno', dus....

* 'ruby ': er zijn 4 soorten cavalierkes,
- Black en tan:ravenzwart met bruine aftekening boven de ogen,op de wangen,binnenkant oor
op de borst,benen en onder de staart.
- Blenheim:rijke kastanjekleurige aftekening goed gebroken op een parelwitte achtergrond
- Tricolor: zwart en wit, goed verdeeld en gebroken, met tan-aftekening boven de ogen,op de
wangen, binnenkant oor en benen en onder de staart
- Ruby:geheel diep rood gekleurd

** 'Cavke' is een populaire afkorting voor Cavalier (ook soms Chevallier) King Charles Spaniel.

Gezien de leeftijd, moest de puppie nog even bij de moeder blijven. Het ligt een beetje in discussie wat de meest ideale leeftijd is om de puppie naar de nieuwe baasjes te brengen. Algemeen geldt 8 weken, maar recenter wordt geopteerd voor 6 weken, omdat vanaf dan het socialisatieproces kan starten.

In diavoorstelling 1 hiernaast onze wederzijdse kennismaking, waarna wij goed gezind naar huis terugreden en begonnen af te tellen naar de komst van Bruno.