een beetje ziekske.... maar 't is al weer beter

Inderdaad ja, deze week was het even paniek.

Op een morgend toen mijnen papa opstond had ik nog een goeie vaste triep op de krant gelegd, en was er niets dat erop wees dat ik nie in mijnen haak was.
Na de gebruikelijke plasbeurt,naar binnen en de papa begon meteen met het klaarmaken van mijn ontbijtportie. Alleen...

Hij had niet in het oog dat ik niet zo ongeduldig en entoesiast als anders stond te wachten op dat lekkers ('t is wel vroeg opstaan hoor ! Alle dagen is hij daar om kwart over zes).Dat was pas toen hij mijn potje afzette op de gebruikelijke plaats en ik er met heel veel moeite efkes ging aan ruiken. Was het verse bakje bedorven? Even testen met korreltjes? Maar ook hier had ik geen zin in. Diene papa kreeg in de mot dat er iets haperde, want ja, ik kan da niet zeggen hé! Hij pakte mij op zijn schootje (anders doet hij dat ook zulle) en begon mij te ondervragen wat er scheelde, maar ja, ik heb het al gezegd, ik kan niet spreken hé! Maar mijn buikje deed het in mijn plaats. Da begon daar te rotelen, zo luid dat ik er nie kon van dodo doen. En plots moest ik een eerste keer overgeven. Niets anders dan galsappen. En nu ? Als mensen dat voor hebben gaan ze blijkbaar drinken; dus werd ik aan mijn drinkbakje gezet, maar ook voor water was ik niet te verleiden, met moeite de papa zijn natte vingers eens likken. En het beterde nie hoor. Nog meer buikgrollen en overgeven. Dus werd besloten om naar de doctoor te gaan.

In de wachtzaal van dokter Marie zat weer veel volk zulle. Een madam had heel veel verdriet want haar hondje van 14 jaar was zo ziek dat het niet meer mee kon naar zijn huisje....

En toen was't aan mij. TV dokter Marie begon mij te betasten, duwde een ding in mijnen poep en dat ging efkes later piepen.

De conclusie van het onderzoek was een maagontsteking;"Of ik iets gegeten had dat op de grond ligt? Want die puppies zijn echte stofzuigers hoor?" Mijn mama en papa hadden niets gezien en dus was het afwachten en ondertussen medicamentjes nemen.

AIJAIJAI! Daarmee was ik er verdorie nog niet vanaf. Marie, Marie, ik ga echt ne schrik opdoen hoor, weer duwde gij 2 keer een naald in mijn billetje, en vooral die tweede met aspegic deed daarachter nog zoveel pijn dat ik heel 't kot wakker krijste en de mensen in de wachtzaal heel veel compassie hadden met mij.

Van heel de dag mocht ik niets eten! Maar dat kon mij nie schelen want ik had toch geen goesting. Mijn mama mij maar vertroetelen en de papa proberen te overtuigen om mij toch iets te eten te geven, maar die hield voet bij stuk. Vandaag wordt een vastendag, had den doctoor gezegd.Om de zoveel tijd pillekes slikken en spuitje met siroop in mijnen bek. Tegen de vooravond begon het toch al wat te beteren en 's nachts heb ik ne hele groten dodo gedaan. En 's morgens voelde ik honger in zijn maagske. Beetje eten en nog pillekes, en nog heel veel rusten, maar 't beterde met het uur en ik had al goesting in een spelleken en om eens rond te crossen in de tuin....En nu is't over en heb ik mijn eetlust en frisheid hervonden. Dankuwel madam doctoor!

Maar er is ook beter nieuws!

Ondanks het feit dat madam doctoor zei dat Cavalierkes nogal dommerikskes zijn , wat mijn mama niet kon appreciëren, ken ik drie beveelkes nu al heel goed:

- brengen/apporteren : we oefenen dat een paar keer per dag een 5 tal minuutjes: het lukt heel goed met mijn balleke, maar ook met andere speeltjes

- dank : is het signaal om wat ik apporteer aan de mama of de papa af te geven, en moet met de tijd eens omgeturnd worden naar geven of zoiets

- zitten : awel ja, dat is zitten als ze het mij vragen hé, ook overal en tijdens andere bezigheden.

Madam doctoor, en gij nu?

Mijnen papa is nu begonnen met 'pootje geven'; het is nog niet meteen duidelijk waarvoor dat dient en dus ben ik nog nie goe mee zulle. Ik ben dus nie zo dom om alles zomaar aan te nemen hé!