15 weken : tijd om naar 't schoolke te gaan...

Om te beginnen een sedert enkele weken wederkerend bericht:

mijn gewicht is nu al 3,5kg en toch behou ik mijn slanke lijntje. Mijne papa zegt dat ik toch wel stevig gespierd gebouwd ben. Ik doe dan ook alle dagen heel veel oefeningen hé! Spelletjes spelen met de mama en de papa, ravotten in de tuin, zelfstandig spelen en vechten met mijn speeltjes, en uit wandelen gaan.Da grafiekske moet hier nu toch al wel gaan klaar zijn zeker?

naar 't schoolke gaan....

Ik heb nu dus blijkbaar de leeftijd om een aantal dingskes aan/bij te leren.

- om te beginnen slaap ik nu in mijn benchske. Overdag een dodoke in de voormiddag en een iets groter in de namiddag met het gordijntje naar beneden en met een kersenpittenkussentje aan mijn rugsken kwestie van vlotjes in slaap te vallen (en da doe deugd zulle). En 's nachts ne hele groten dodo van 23u tot 6u30. En elke keer ook met het deurtje dicht.

Hier lig ik dus achter zie en op de foto ernaast zien jullie hoe ik daar op mijn gemak kan rusten met het blauwe kersenpittenkussentje tegen mijn rugsken. Ik ben er verlekkerd op.

Als ik dan opsta neemt de papa of de mama mij direct mee naar buiten en doe ik ne hééééle groooote pipi; ze zeggen dat ik zo flink oefen om proper te blijven. In ieder geval is het voor de papa veel plezanter opstaan, want in de keuken gebeuren er geen ongelukjes meer, en in mijnen bench hou ik alles op hoor. Ik ga niet in mijn eigen pipi of kaka gaan liggen; goe zot!

- aangelijnd meestappen zonder te trekken. Op nen dag kom ik met mijnen papa buiten voor een wandelingske en aan de overkant van de straat zet hij mij neer. Zoals naar gewoonte begin ik hem mee te trekken (kwestie da we rap weer thuis zijn hé). Maar amaai, dat valt lelijk tegen. De papa blijft stok stijf staan van zodra ik aan de leiband trek, en gaat zelfs terug van waar we komen; zo zalt nie vooruit gaan zulle! 't is precies zoals de processie in Luxemburg. Als ik nie meer trek en de lies slap is (daarvoor moet ik dus enkele pootjes terugkeren) gaan we weer verder en zegt de papa 'langzaam'. Ik moet toegeven dat 't efkes geduurd heeft vooraleer ik het door had. Maar al na die eerste keer op die langzame manier wandelen, zei de papa dat ik flink was geweest. De dag erna gingen we naar de sportvelden in het stadspark. D'er ligt daar een dolomieten wandelpadje (niet zo koud voor mijn pootjes) en vanals we beginnen te stappen hoor ik weer 'langzaam, langzaam'. Mijnen frank (lees euro) valt meteen, en om al dat stilstaan en terugkeren te voorkomen, stap ik dus van in 't begin met lossse lies naast de papa. Goh, dienen was nogal in de wolken ze; hij hield niet op met te zeggen dat ik flink was; en snoepjes dat ik gekregen heb. De mens(beest) zou het voor minder doen hé!

Dat is wat van mij gevraagd wordt tijdens het wandelen. En ik vind ook wel plezant. Zie maar hoe mijn staartje kwispelt.

Enfin, hij heeft mij twee keer goe liggen met zijn nieuwe dingske van in 't schoolken .

Nu haalt hij dat uit de boekskes, o.a. "Een puppy in huis" (bouwen aan een fantastische relatie) van Martin Gaus.

Wa gaat da worden als wij in de lente naar de puppyschool trekken? Ik zal nu in de kleuterpuppyklas al maar heel goed opletten zeker?

En dan wil ik nu uw bijzondere aandacht voor een triest hondenvertelselken. 'T is lang, maar lezen hé!

Mijnen papa zit dat hier in te typen terwijl ik op zijn schoot een klein dodoken aan het doen ben. Ik laat hem nu het verhaal doen van een zekere Binky.

Toen ik dit verhaal op internet tegenkwam, wilde ik dit aan iedereen laten lezen, om te laten voelen dat de aanschaf van een 'huisdier' meer inhoudt dan bijvoorbeeld de aanschaf van een auto.

Hoe kon je?
Toen ik pup was, amuseerde ik je met mijn gekke streken en maakte ik je aan het lachen. Je noemde mij je kind, en ondanks een aantal kapot gekauwde schoenen en wat vermoorde kussentjes werd ik je beste vriend. Als ik "stout" was, schudde je met je vinger naar me en vroeg je me "hoe kon je?", maar dan gaf je weer toe en rolde je me op mijn rug om mijn buik te kriebelen.Mijn zindelijkheidstraining duurde wat langer dan verwacht omdat je het vreselijk druk had, maar daar hebben we allebei hard aan gewerkt. Ik weet nog dat ik 's nachts mijn neus tegen je aanschurkte en dat ik naar je diepste geheimen en dromen luisterde, en ik kon me geen beter leven voorstellen. We maakten lange wandelingen en renden door het park, maakten ritjes in de auto, stopten om een ijsje te kopen (ik kreeg alleen het hoorntje want "ijs is slecht voor honden", zei je) en ik deed lange dutjes in de zon en wachtte tot je aan het eind van de dag thuis zou komen. Geleidelijk ging je meer tijd aan je werk en je carrière besteden, en meer tijd aan het zoeken van een menselijke partner. Ik wachtte geduldig op je, troostte je als je gekwetst of teleurgesteld was, gaf je nooit op je kop als je een verkeerde beslissing nam en sprong vrolijk in het rond als je thuis kwam. En toen werd je verliefd. Zij - inmiddels je vrouw - is geen "hondenmens". Toch verwelkomde ik haar in het huishouden, probeerde haar genegenheid te geven en gehoorzaamde haar. Ik was gelukkig omdat jij gelukkig was.Toen kwamen de menselijke baby's en ik deelde in je opwinding. Ik was gefascineerd door hun roze huidje, hoe ze roken, en ik wilde ze ook bemoederen. Alleen maakten jij en zij je zorgen dat ik ze pijn zou doen, en ik werd de meeste tijd naar een andere kamer verbannen, of naar de bench. Oh, ik wilde zo graag van ze houden, maar ik werd een "gevangene van de liefde".Toen ze groeiden, werd ik hun vriend. Ze hingen aan mijn vacht en trokken zichzelf op wiebelige beentjes op, staken vingers in mijn ogen, onderzochten mijn oren en gaven mij kusjes op de neus. Ik hield van ze en van hun aanraking - jouw aanrakingen waren nu zo zeldzaam - en ik zou hen met mijn leven hebben verdedigd als het nodig was geweest. Ik glipte stiekem in hun bedden en luisterde naar hun zorgen en geheime dromen, en samen wachtten we op het geluid van jouw auto op de oprit.Er was een tijd dat, als anderen je vroegen of je een hond had, je een foto van mij uit je portefeuille haalde en hen verhalen over mij vertelde. De afgelopen jaren antwoordde je slechts "ja" en veranderde je van onderwerp. Ik was van "jouw hond" verworden tot slechts "een hond", en iedere euro die je aan mij besteedde werd er een teveel.Nu heb je een carrièrekans in een andere stad, en jij en je gezin verhuizen naar een appartement waar geen honden toegestaan zijn. Je hebt de juiste beslissing genomen voor je "gezin", maar er was een tijd dat ik je enige gezinslid was. Ik was blij opgewonden over de autorit, tot we bij het dierenasiel stopten. Het rook naar honden en katten, naar angst, naar hopeloosheid. Je vulde de paperassen in en zei "ik weet zeker dat jullie een goed tehuis voor haar vinden". Zij haalden hun schouder op en keken je meewarig aan. Zij kennen de harde werkelijkheid voor een hond van middelbare leeftijd, zelfs een met "papieren".Je moest de vingertjes van je zoon van mijn halsband lostornen terwijl hij schreeuwde "Nee pappa! Laat ze niet mijn hond meenemen!" En ik maakte mij zorgen om hem, en over wat je hem hiermee had bijgebracht over vriendschap en trouw, liefde en verantwoordelijkheid, en over respect voor alle leven. Je gaf me een afscheidsklopje op mijn hoofd, je vermeed mij in de ogen te kijken, en weigerde beleefd mijn halsband en riem mee te nemen. Je moest nog een deadline halen - en ik nu ook.Na je vertrek zeiden de twee aardige dames dat je waarschijnlijk al maanden wist dat je zou verhuizen en dat je geen poging had gedaan om een goed tehuis voor me te vinden. Ze schudden het hoofd en zeiden "hoe kon je?"Ze geven ons hier in het asiel zoveel aandacht als mogelijk is met hun drukke bezigheden. Ze voeren ons natuurlijk, maar al dagen heb ik geen trek meer. In het begin rende ik iedere keer als er iemand langskwam naar het hek, hopend dat jij het was. Dat je van gedachten was veranderd. Dat dit allemaal slechts een nare droom was. Of ik hoopte tenminste dat het iemand was die medelijden met me had, die me zou redden. Toen ik me realiseerde dat ik niet opkon tegen die met gekke fratsen aandacht vragende pupjes, die geen idee hadden wat hen te wachten stond, trok ik me maar terug in het verste hoekje van mijn kennel en wachtte af.Ik hoorde haar voetstappen toen ze me kwam halen aan het eind van de dag, en ik liep met haar terug de gang door naar een aparte kamer. Een gelukzalig stille kamer. Ze plaatste me op de tafel en wreef over mijn oren en vertelde me dat ik me geen zorgen moest maken. Mijn hart bonkte in afwachting van wat er ging gebeuren, maar ook voelde ik een zekere opluchting. De "gevangene van de liefde" was aan het einde van haar dagen gekomen. Omdat het mijn aard is, had ik met haar te doen. De last die zij moet torsen is zwaar, dat weet ik zoals ik ook altijd jouw stemmingen aanvoelde. Voorzichtig plaatste ze een tourniquet om mijn voorpoot terwijl een traan over haar wang gleed. Ik likte haar hand op dezelfde manier als ik altijd bij jou deed om je te troosten, al die jaren geleden. Met grote vaardigheid liet ze de injectienaald in mijn ader glijden. Toen ik de steek voelde en de koele vloeistof die zich door mijn lichaam verspreidde, ging ik slaperig liggen, keek haar in de ogen en fluisterde "hoe kon je?"Misschien begreep ze mijn hondentaal, want ze zei "het spijt me zo". Ze hield me tegen zich aan en legde mij haastig uit dat het haar taak was ervoor te zorgen dat ik naar een betere wereld ging, waar ik niet genegeerd, mishandeld of verlaten kon worden of voor mezelf moest zorgen - een plaats van licht en liefde, zo verschillend van dit aardse bestaan. Met het laatste beetje energie dat ik nog had, probeerde ik haar met een laatste kwispel te vertellen dat mijn "hoe kon je?" niet tegen haar gericht was. Ik dacht aan jou, lieve baas. Ik zal altijd aan je denken en altijd op je wachten.Moge iedereen in je leven je zoveel trouw betonen.

Noot van de auteur ( Jim Willis )Als de tranen je in de ogen stonden bij het lezen van "Hoe kon je?", zoals bij mij toen ik het schreef, komt dat doordat het een samenstelling is van de verhalen van miljoenen dieren die ieder jaar in asiels over de hele wereld sterven. Iedereen mag het verhaal verspreiden voor niet-commerciële doeleinden, zolang de auteur wordt vermeld.Gebruik het om mensen voor te lichten, op websites, in nieuwsbrieven, op prikborden in asiels en dierenartspraktijken. Vertel mensen dat een huisdier in huis nemen een belangrijke beslissing is, dat dieren onze liefde en zorg verdienen, dat het vinden van een ander, goed tehuis voor je dier je eigen verantwoordelijkheid is en dat ieder asiel en iedere dierenbeschermingsorganisatie je daarover goede adviezen kan geven, en dat alle leven kostbaar is. Doe alstublieft al het mogelijke om te voorkomen dat een dier als ongewenst wordt afgemaakt.
Dit verhaal heeft me gegrepen en mezelf heel bewust gemaakt dat lang niet iedereen zoveel om zijn "huisdier" geeft als wij.Gerry

Wij, Chris, Armand en Bruno, sluiten ons volledig aan bij Jim Willis (schrijver van dit verhaal) en Gerry die het verhaal op internet plaatste.Wij doen een oproep om geen beestje als huisdier in huis te nemen als je geen engagement wil/kan aangaan.

een beetje ziekske.... maar 't is al weer beter

Inderdaad ja, deze week was het even paniek.

Op een morgend toen mijnen papa opstond had ik nog een goeie vaste triep op de krant gelegd, en was er niets dat erop wees dat ik nie in mijnen haak was.
Na de gebruikelijke plasbeurt,naar binnen en de papa begon meteen met het klaarmaken van mijn ontbijtportie. Alleen...

Hij had niet in het oog dat ik niet zo ongeduldig en entoesiast als anders stond te wachten op dat lekkers ('t is wel vroeg opstaan hoor ! Alle dagen is hij daar om kwart over zes).Dat was pas toen hij mijn potje afzette op de gebruikelijke plaats en ik er met heel veel moeite efkes ging aan ruiken. Was het verse bakje bedorven? Even testen met korreltjes? Maar ook hier had ik geen zin in. Diene papa kreeg in de mot dat er iets haperde, want ja, ik kan da niet zeggen hé! Hij pakte mij op zijn schootje (anders doet hij dat ook zulle) en begon mij te ondervragen wat er scheelde, maar ja, ik heb het al gezegd, ik kan niet spreken hé! Maar mijn buikje deed het in mijn plaats. Da begon daar te rotelen, zo luid dat ik er nie kon van dodo doen. En plots moest ik een eerste keer overgeven. Niets anders dan galsappen. En nu ? Als mensen dat voor hebben gaan ze blijkbaar drinken; dus werd ik aan mijn drinkbakje gezet, maar ook voor water was ik niet te verleiden, met moeite de papa zijn natte vingers eens likken. En het beterde nie hoor. Nog meer buikgrollen en overgeven. Dus werd besloten om naar de doctoor te gaan.

In de wachtzaal van dokter Marie zat weer veel volk zulle. Een madam had heel veel verdriet want haar hondje van 14 jaar was zo ziek dat het niet meer mee kon naar zijn huisje....

En toen was't aan mij. TV dokter Marie begon mij te betasten, duwde een ding in mijnen poep en dat ging efkes later piepen.

De conclusie van het onderzoek was een maagontsteking;"Of ik iets gegeten had dat op de grond ligt? Want die puppies zijn echte stofzuigers hoor?" Mijn mama en papa hadden niets gezien en dus was het afwachten en ondertussen medicamentjes nemen.

AIJAIJAI! Daarmee was ik er verdorie nog niet vanaf. Marie, Marie, ik ga echt ne schrik opdoen hoor, weer duwde gij 2 keer een naald in mijn billetje, en vooral die tweede met aspegic deed daarachter nog zoveel pijn dat ik heel 't kot wakker krijste en de mensen in de wachtzaal heel veel compassie hadden met mij.

Van heel de dag mocht ik niets eten! Maar dat kon mij nie schelen want ik had toch geen goesting. Mijn mama mij maar vertroetelen en de papa proberen te overtuigen om mij toch iets te eten te geven, maar die hield voet bij stuk. Vandaag wordt een vastendag, had den doctoor gezegd.Om de zoveel tijd pillekes slikken en spuitje met siroop in mijnen bek. Tegen de vooravond begon het toch al wat te beteren en 's nachts heb ik ne hele groten dodo gedaan. En 's morgens voelde ik honger in zijn maagske. Beetje eten en nog pillekes, en nog heel veel rusten, maar 't beterde met het uur en ik had al goesting in een spelleken en om eens rond te crossen in de tuin....En nu is't over en heb ik mijn eetlust en frisheid hervonden. Dankuwel madam doctoor!

Maar er is ook beter nieuws!

Ondanks het feit dat madam doctoor zei dat Cavalierkes nogal dommerikskes zijn , wat mijn mama niet kon appreciëren, ken ik drie beveelkes nu al heel goed:

- brengen/apporteren : we oefenen dat een paar keer per dag een 5 tal minuutjes: het lukt heel goed met mijn balleke, maar ook met andere speeltjes

- dank : is het signaal om wat ik apporteer aan de mama of de papa af te geven, en moet met de tijd eens omgeturnd worden naar geven of zoiets

- zitten : awel ja, dat is zitten als ze het mij vragen hé, ook overal en tijdens andere bezigheden.

Madam doctoor, en gij nu?

Mijnen papa is nu begonnen met 'pootje geven'; het is nog niet meteen duidelijk waarvoor dat dient en dus ben ik nog nie goe mee zulle. Ik ben dus nie zo dom om alles zomaar aan te nemen hé!

drie maand op 24/11/2008

Inderdaad, 24 november werd ik 3 maand.
Meteen ook dé dag om naar mevrouw Marie, de dokter op het Bauwenspleintje, te gaan. In de wachtzaal zat ik als kleine ukkie op de schoot van mijn mama, want voor mij zaten daar 2 énórme honden. De ene, vlak bij mij, had van dat lang haar en ook al zat hij op zijn poep, hij kwam met zijne snuit tot boven mij. Maar 't was nen braven. Zijn nieuwe baasjes hadden hem overgenomen omdat zijn familie op een appartement ging wonen en er dus voor hem geen plaats meer was. Goed van die nieuwe baaskes hé! De tweede, "een beetje veel te dik "zei zijn baaske zelf, lag een beetje verder, plat op zijn buik en had het wel moeilijk om te ademen. "Hij zou moeten vermageren", zei zijn baasje.
En daarna was het aan mij. Mevrouw Marie en haar man, zeiden direct van als we binnen kwamen:"Hola, 't is een cavalierke!" en toen mijn mama vroeg waarom ze zo reageerden, legden ze uit dat 'dat' truntekes' zijn. Ze hebben er zelf een van 14 jaar oud.
De meneer vulde mijn boekske in en de mevrouw begon mij eens goed te overtasten. Alles was ok en dus kon ze beginnen aan het grote werk, mijn vaccinaties. "Ik ga u al op voorhand waarschuwen" zei de dokter, "maar ik zal nog niet geprikt hebben als hij al zal beginnen te jammeren". Ik was zinnens om mij sterk te houden, maar 't was sterker dan mijzelf en toen de prikjes kwamen moest ik echt efkes fel mijn beklag doen hoor. Maar allee, 't was rap gedaan. Alleen moet ik rond 15 december nog ne prik gaan halen, om beschermd te zijn om bij andere beestjes te komen en vrijuit in het bos te mogen lopen. 't Zal wel moeten zeker? aijaijai!


Zoals de dokter verwittigd had, was ik die dag kompleet van de kaart. Eerst hadden wij nog snel een boodschap gedaan in 't stad, en had ik een ferme pipi gedaan op het grasperk van de Grote Markt, maar toen ik thuis kwam kreeg ik een beetje koorts en voelde mij echt nie goe. Dat heeft zo tot 's anderendaags morgend geduurd. En toen de papa mij vroeg of die madam mij een piek in mijn billetje gegeven had, moest ik toch nog eens jammeren hoor. Hij had opslag nog een beetje meer compassie. Maar daarna was het snel over, alhoewel mijn mama mij nog heel de dag ferm vertroeteld heeft.

socialiseren

zo noemen ze dat, en dus namen ze mij 's avonds mee naar vriendin Marleen, weet ge nog van "de eerste kennismaking" op dit blogske? Die hebben ook een hondje;Prutske. Hij is ook niet te groot, maar was toch niet meteen verheugd met mijn bezoek en ging toch wel lelijk te keer. Dus ik teruggetrokken op de mama haar schoot en doen alsof ik sliep. Na een tijdje werd er wat gesnuffeld tussen Prutske en mij , gingen wij eens een toerke doen rond de salontafel en dan weer snel op 't schootje, en dan nog eens op de grond en een eerste schuchter spelleken. Al met al viel het nogal mee, zeiden ze, maar ze hadden het meer over het gedrag van Prutske, die zo flink was om stillekes aan een stukje van zijn terrein met mij te delen. Voor herhaling vatbaar, was de conclusie.


Mijn papa heeft een grafiekse gevonden om mijn gewicht te volgen en te zien of ik niet 'zwaarlijvig' wordt, en ook niet te mager hé. De dokter heeft mij maandag gewogen en zei "2kilo zeshonderd". Da grafiekske komt binnenkort wel in dit blogske!
Nog ander nieuws is dat mijn nestharekes beginnen geruild te worden voor definitief haar van een donkerder kleurken en met bekskes. Dat wordt alle dagen kammen!



Ook zullen nu stillekes aan mijn melktandjes gaan gewisseld worden voor een echt gebit. Ik laat jullie weten wanneer mijn eerste melktandje eruit gaat. 't Is te hopen dat ik hem niet inslik!

sneeuw

de zondagnamiddag is het buiten in de tuin plots raar beginnen doen. Er viel iets nats en wit uit de lucht en korte tijd later was helemaal de grond wit, en nog witter, en dat werd allemaal op een pakje gelegd dat altijd maar groter en dikker werd. We hadden geen tuin, geen terras meer, overal was dat witte tapijt. Ik mocht mee naar buiten en dat was wel fris aan mijn pootjes, maar plezant dat 't was om daarin te springen en te rennen. Maar ze deden dat witte pak weg op baantjes om naar achteraan tot aan mijn hondentoilet te kunnen gaan. Dat was dus mijn eerste kennismaking met wat ze zeiden dat het sneeuw is. Daar hebben ze geen fotokes van, wegens verrast!


Waar er wel fotokes van zijn, (zie fotoke hierboven) is van het afsluitingske rond de visvijver. Zo kan ik er niet meer in lopen, wat tot nu toe toch al twee keer voorgevallen is. Diene papa kan nogal timmeren hé! "Als hij slimmer is, kunnen we het nog altijd in de tuin gebruiken" zegt hij tegen de mama. Wanneer gaat dat kunnen? Ik ben niet zinnens om zo'n seuteke te zijn die altijd voorbeeldig braaf op en af loopt, (lees stapt), en nie ne keer een zijsprongske maakt.



vestje
Wegens de aankomende winterprik heeft mijn mama mij in het weekend snel een selfmade vestje gemaakt. Waar een oude kous nog kan voor dienen! Maar het bijzonderste is dat ik er goed warm mee heb. De vestjes in de winkels vinden wij tof, maar ik groei momenteel toch zo snel! En andere mogelijkheid zou met de mouw van een oude pull zijn. Van mij mag het dan ook een fleeceke zijn.

Dankuwel mama!

week 11

Dus deze week waren mijn aktiviteiten zoals altijd spelen in de tuin, wandelen in het stadspark en ook al op het voetpad, en rusten.
Maar ik heb al gezegd dat ik zo graag dada ga, dus 's morgens en 's avonds rijd ik mee naar de statie om mama weg te voeren of te halen en samen zijn wij al veel op bezoek geweest; ik ben mee gegaan naar een eetfestijn van een voetbalploegske (en heb daar de atmosfeer opgefleurd met een mitraillet heerlijke protten terwijl ik zo braaf lag te slapen) en zoals ge in diavoorstelling 5 kunt ziet, ook bij Evi en Dirk.
Dat maakt allemaal deel uit van mijn socialisatie-proces. Nieuwe mensen zien en ook andere beestjes. Maar Floris, de kater van Evi, voelt mij nog niet zo goed aan en vindt dat ik maar beter op respektabele afstand blijf; blazen dat die kan en proberen mij schrik aan te jagen met zijn dikke staart! En ik ben niet bang hoor en ik zou hem niets doen hoor, maar hij verstaat mijn taal niet. Geduldig afwachten naar het schijnt.

Aja, ik ga nu ook alle dagen wandelen bij ons in de buurt of in het stadspark. Al moet ik het zelf zeggen, "ik doe dat goed". Maar het mag nog niet te ver zijn hoor. En al die mensen die mij zo'n mooi beesteke vinden. Ge kunt niet geloven hoeveel er mij zouden willen. Ze mogen wij wel even oppakken of strelen, maar ik ben toch zo graag bij mijn mama of mijn papa, die ik na 4 weken toch heel goed van iemand anders weet te onderscheiden. De andere zeggen dan, "amaai, hij kent u al goed".
Aan de lijn lopen is al okee, maar soms durf ik nog wel eens te trekken en dat mag niet van de papa. Dan moeten we even halt houden en daarna stappen we weer verder zonder te trekken. De papa en mama willen dat de andere mensen zeggen "zie eens hoe vlot en zonder trekken dat hondje meewandelt". Ik zal dan maar heel flink mijn best blijven doen.

Ondanks al die beweging en bezigheden,
weeg ik nu 2,5 kg. Dat is dus + 600 gram op twee weken tijd
Ik ben nu op mijn pootjes 21 cm hoog en mijn lijfje (van mijn neusje tot mijn protje) is 39 cm lang. Mijn lange staart dus niet meegerekend. ('t moet just zijn hé)

Eten, drinken, slapen

Ik eet nog steeds 3 keer per dag natte voeding van Butcher en ook staan er steeds puppykorreltjes. Ik heb zo'n grote eetlust dat alles binnen de kortste keren op is. Maar weet ge wat ze zeggen? Dat het van mijn schrokken is dat ik achteraf zoveel (stinkende) windjes laat vliegen; vooral in mijn slaap, omdat ik dan volledig ontspannen ben.
Van slapen gesproken; de papa is nogal met mij bezig hoor! Om 6u15 staat hij op om met mij in de tuin naar mijn hondentoilet te gaan. Een ferme pipi, soms ook al een tripke en met veel geknuffel en een snoepje als beloning terug naar binnen. Laat ons zeggen dat ik 2 nachten op 3 erin slaag om proper te blijven. Ik slaap in mijn bench maar met het deurtje open en enkele kranten op de vloer. Dus soms gebeurt er nog eens een accidentje, maar dan meestal op de kranten.
Als we terug binnen zijn slaap ik tot rond 8 uur op de papa zijn schoot. Ook in de voormiddag en na de middag doe ik nog een grote dodo. Van al dat ravotten wordt ik wel nog moe hoor!

In de voormiddag, na een spelletje 'apporteren' is er ook mijn dagelijkse kam- en borstelbeurt, en worden mijn oogjes en oortjes proper gemaakt.
En zo zie ik er dan uit.
De rest van de dag gaan ze om het uur met mij naar het hondentoilet, al gebeurt het ook nog wel eens dat ik tussendoor een plasje doe op het krantenpapier.
Maar toch hoor, ik heb nu al enkele keren laten merken dat ik 'moet' door aan de deur te gaan staan. En soms hebben ze het gezien, soms ook niet. En dan eigen schuld, grote bult hé!


's Avonds is het een beetje playtime maar al snel val ik in slaap. +/- 22u30 een laatste (slaapdronken) plasbeurt en dan nog efkes op 't schootje in slaap vallen waarna de papa mij in mijn benchke legt voor een lange nacht. En 's anderedaags herbeginnen we gewoon van vooraf aan.


Leren
Wij zijn begonnen met dingetjes aan te leren.

Het eerste dat ik geleerd heb, is dat ik niet mag tegen de benen opspringen als mijn eetbakje klaargemaakt wordt. Ik zet mij dus een meterke achter die beentjes, maar als mijn maaltijd klaar is ben ik niet meer te houden en storm ik enthousiast naar mijn bench om in recordtijd mij te goed te doen aan al dat lekkers.

even geduld, 't is zo op




ze willen dat ik braaf wacht
en niet op de benen spring

Als ik mij even rek, dan zie ik misschien wat de pot schaft

We zijn begonnen met 'zitten op bevel'.
Dat zal nog wat oefening vragen hoor! Het fijne van dat leren is dat ik veel snoepjes krijg, maar na een tijdje verveelt het mij; gelukkig stoppen ze er dan snel mee.
O, ja, wat ik al goed kan, is reageren op mijn naam. Wel gemakkelijk want zo weet ik tenminste dat het tegen mij is dat ze iets willen zeggen.

week 10

Als we goed geteld hebben ben ik nu dus 10 weken jong.

Ik wil jullie graag mijn drie meest geliefde activiteiten voorstellen,

ttz in huis spelen met de mama en de papa,

op tijd rusten

om daarna te ravotten in de tuin.

Kijk eens naar
de dia's van week 10
hiernaast onder diavoorstelling 4

slaapplaats

't Was deze week ook gedaan met naast de mama te slapen in mijn mandje; ik was nu blijkbaar al groot genoeg geworden om 's nachts beneden te slapen in mijn bench.

zindelijkheidstraining

Rond half elf gaat de papa of de mama met mij nog eens buiten voor mijn gevoeg te doen en dan ga ik slapen in mijn bench, met het deurtje open en een klein lampke aan, kwestie van het krantenpapier te zien voor pîpi of kaka te doen. En weet ge wat? Als zij 's avonds rond een uur of negen mijn eten en drinken wegnemen, slaag ik erin om tot 's morgens 6u30 volledig zindelijk te blijven. Maar dan is het wel hoog tijd hoor. Mijn ochtendpisje een een opluchting van formaat: de papa zegt dat ik 's morgens toch zo'n 100 grammekes meer weeg: kunt ge u voorstellen hoe ik mijn best heb gedaan om dat allemaal op te houden? En dan vragen ze mij of ik goed geslapen heb; ja dag Jan, een ganse nacht liggen trainen om zindelijk te worden. Dus, na mijn ontbijt knap ik nog een uiltje op een lekker warm schootje.Hihi, Hihi....

Die zindelijkheidstraining is voor het moment zo wat het belangrijkste item.

De bedoeling is dat ik die nachtplas kan langer uitstellen, en dat ik overdag krantzindelijk wordt. Ik doe heel fel mijn best, maar soms ben ik het wel een beetje vergeten hoor, en een ongelukje is vlug gebeurd hé, maar daar reklameren ze niet op, alhoewel ze het liever anders zouden hebben, en dus om het uur mij efkes buiten brengen naar mijn 'toiletplekje' En fijn dat ze het vinden als ik daar iets doe, en dan frotten ze mij op mijn koppeken en mijn rug en krijg ik een snoepje omdat ik 'zo flink' ben geweest.

Ge ziet, er komt wat bij kijken maar samen zal het ons wel lukken.

Dada gaan

Och ja, ik vergat het bijna te vertellen, maar dada gaan doe ik héél héél graag. Met de tutut maar ook al te voet aan het lijntje, en zónder te trekken. We zijn dus ook al bij de meme geweest naar het rusthuis. Ze was zoals ge ziet ben tevreden met mijn bezoek. Ikzelf was in de wolken met haar strelinkskes en liet het mij welgevallen. En al die andere bewoners en bezoekers die mijn zo nen toffen vonden. Er zijn er die al een afspraak gemaakt hebben om de volgende keer weer samen in het rusthuis te zijn. Die oudere mensen hun gezicht straalde en er kon zowaar een extra lachje of attentieke vanaf. Ben populair jong!

Op dat grote grasveld heb ik ook al eens pipi en kaka gedaan, maar de papa heeft, zoals het hoort, alles opgeruimd met een hondenbag; dat is eigenlijk niets meer dan een plastiekzak die dan nog veel te groot is voor mijn klein hoopke.

Mijn dagen zijn dus goed gevuld evenals die van mijn mama en papa. Als beloning geef ik hen dan ook regelmatig héél veel kusjes.En blij dat ze zijn!

Ontwormen

Ik kreeg een portie 'dogmit' in mijn natte voeding: dat is tegen de wormpjes(te koop bij apotheker). Ik moet op einde van week 12 nog zo'n, aan mijn lichaamsgewicht, aangepaste portie krijgen (ik ben nu 13 cm hoog op de poot en weeg +/- 1,9 kg , = gewicht van de papa én mij min dat van de papa zonder mij) en dan zou ik 'wormvrij' moeten zijn. Die pasta smaakt niet slecht, alleen had ik er een paar dagen de platte kak van. Niets om ongerust over te zijn.

filmpjes

Hieronder heeft mijnen papa voor de eerste keer een klein filmke ingelast waarin ge mij aan het werk ziet om mijn smyrnakussentje op zijn plek te krijgen. En dan zeggen ze dat ik niets anders doe dan spelen en slapen!

als je naar dit filmpje wenst te kijken, klik je even op het pijltje links boven "als je naar...". Dan komt er eerst buffering, wat wil zeggen dat het filmpje opgeladen wordt. Weet ge hoe het komt dat ik dat allemaal weet? Raad eens!

Dag 2 in Aalst

Na het obligate bezoek aan 'mijn toilet', pipi doen,kaka doen en dan heel entoesiaste papa die snoepje cadeau doet, heb ik mijn mama en papa duidelijk gemaakt dat 'bloot' (ik heb geen haar op mijn buikje) op de vloer niet tof was. Meteen kwam er een poesematje onder de tafel waar ik mij héél veel beter op voelde in afwachting dat de grote mensen gedaan hadden met eten.

Ik maakte voor het eerst ook kennis met mijn 'bench' en kreeg een aantal speeltjes die ik u graag in de diavoorstelling hiernaast zal tonen.

En weet ge wat? Omdat ik een echte Aalstenaar zou zijn troonden zij mij die dag mee voor mijn eerste natuurwandeling in het stadspark en den Osbroek. Niet dat ik zoveel gelopen heb, dat verklapten ze u reeds op de startpagina van dit Bunoblogske. Kijk maar ne keer naar diavoorstelling 3 van 'dag 2 in Aalst

aankomst in Aalst

dinsdagavond 21 oktober

om 17 uur afgesproken aan station Lede om op die manier drukte van spitsuur in Aalst te vermijden en dus sneller ons Cavke te kunnen ophalen op de Moortelshoeve (http://www.moortelshoeve.be/)

bij aankomst is er geen houden meer aan; het is opslag weer de grote liefde; snel nog wat spulletjes aangeschaft in de shop, zoals halsbandje met naampenning, een harnasje om de leiband aan te bevestigen inclusief assortie leiband, nog wat snoepjes, de voeding die Brunoke momenteel krijgt (natte voeding van vlees en groentjes van Butger, korrels voor puppy's van Eukanuba) en de eindcommunicatie met de mevrouw van de kennel betreffende hoeveelheden en frekwentie van maaltijden, de administratieve afhandeling en dan op weg met een reeds goed gegroeide puppy.

Wagenziek? Moet dat dan ?

Nieuwsgierig wel ja. Dat leuke geruite korfje en de flinke omarming van mama Chris bezogt mij een voldoende veilig gevoel om het bij enkele piepjes te houden als afscheid aan de geboorteplaats. "dag moeder, dag zusje(want de anderen zijn ook al het nest 'uitgevlogen') en op de leer voor een brave, flinke hond in Aalst. Ik mag hopen dat ik goeie baasjes en familie, vrienden, geburen en kennissen zal treffen.
hmm!!! dat belooft al

kijk eens wat een mooie welkom tafel mijn mama, Chris, heeft gemaakt!(zij doet bloemschikken)

Er zijn zelfs 'hondensuikerbonen' (nieuw woord zeker?)met mijn foto erin.Het is een rustige rit geworden; onderweg hoorde ik mijn mama en papa tegen mekaar zeggen hoe rustig en braaf ik wel was, en dat ik geen last heb van wagenziek zijn '(goe zot, ik ga graag dada zulle)



Ik ben wel benieuwd of mijn nieuw huis een beetje gezellig zal zijn. Een beetje warm is ook altijd meegenomen. En niet teveel alleen moeten blijven zal ik ook wel op prijs stellen.

Zie mij daar zitten als kleine puppie in dat grote hondentoilet; maar goed, het was wel hoog tijd, want anders riskeerde ik mijn entree totaal te zullen missen wegens 'hoog water'.

Terug binnen in huis; ik ga efkes op die rode sloefkes zitten (nog niet meteen aan bijten om een goeie indruk te geven) en 't is nog warmer dan op de grond toch?

Mijn papa Armand is er zowaar gaan bij zitten, want hij heeft naar alle belanghebbenden een instructielijstje gestuurd met 'wat niet en wat wel moet om gezamelijk met Bruno bezig te zijn'. Dus geeft hij het goede voorbeeld. Nen toffen hé?

Meteen al fotogeniek doen, lijkt mij aangewezen, want het zijn portretjes
trekkers.
Mama heeft een pyjama aangetrokken en heeft mij bij haar genomen op de zetel; oei, richtlijn nr één naar de knoppen : "niet in de zetel". We gaan het samen goed hebben, ik voel het.

Kijk, ze hebben al een bijtbeen in huis, en ik hoor hen zeggen, "niet alles in één keer geven", maw ze hebben nog leuke dingetjes.

Die eerste nacht moest ik niet alleen blijven; ik kreeg rond elf uur na nog een verplicht plasje in het hondentoilet een tof mandje naast hun bed, met een zijde zacht kussentje erin.
"Dan hoort hij ons ademen en bewegen, en dan gaat hij zich niet zo alleen voelen. En ons en de buren niet extra wakker houden." Goe zot! Ik ben moe en ga een ferm dodoken doen. Ik zal wel zien wanneer ik uitgerust ben, en hoe ik hen dan ook wakker krijg.

Rond een uur of zes ben ik 's anderendaags beginnen friemelen aan dat rietwerk en opslag stonden ze daar alle twee mij de hemel in te prijzen omdat ik zo goed geslapen had en geen pipi had gedaan.

"Okee,okee, maar nu toch maar graag naar beneden want 't begint hier ferm te spannen aan mijn pisserol!"

op kraambezoek

Wachten tot de dag dat Brunoke mocht meekomen naar Aalst was toch wel nog heel lang. Daarom trokken wij half oktober nog eens naar de Moortelshoeve voor een kraambezoekje.
Van zodra de mevrouw ons cavke binnenbracht begon hij hevig met zijn staartje te kwispelen. Zou hij ons al herkennen? Zo hevig hij tekeer ging! Of kwispelstaart hij naar iedereen die er vriendelijk tegen is en hem laat delen in je lichaamswarmte?

Ook maakten wij van de gelegenheid gebruik om een doek in het nestje te leggen zodat wij deze thuis in zijn bench* konden leggen als hij binnen enkele weken naar Aalst zou meekomen. Op die manier hoopten wij het weghalen vanbij de moeder te verzachten en de gewenning aan zijn nieuwe thuis te bevorderen.
Nadat de definitieve afspraken gemaakt waren voor de komst naar zijn mama, Chris, en zijn papa, Armand, noteerden wij met genoegen ook nog een aantal tips vanwege zijn 'opvoedster' van de Moortelshoeve.

Zij tipte ons onder andere een aantal boekjes te ontlenen bij de stadsbibliotheek, een bench te voorzien in de leefruimte en voor de zindelijkheidstraining meteen een vaste plaats te voorzien in de tuin als hondentoilet.(zie diavoorstelling : de voorbereiding op Bruno's aankomst in Aalst)

een aantal titels van ontleende boekjes :

- "de Cavalier King Charles spaniel" in de reeks 'over dieren'

- "Spelenderwijs opvoeden van uw pup" van Peter Beekman

- "Toepols puppywijzer" van Gwen Bailey

de eerste kennismaking

Op 1 oktober 2008 trokken wij, Chris en Armand, samen met Marleen,onze goede vriendin en tipgeefster, naar Zele.
Marleen was aan de weet gekomen dat de 'Moortelshoeve' een nestje Cavalier King Charles had van zo'n 4 weken oud.

Al een ganse zomer waren wij aan het spreken over 'onze Bruno'. Op de wekelijkse markt in Aalst hadden wij een dame ontmoet die 2 Cavalierkes bij zich had en wij waren meteen bezweken voor de charmante,kalme hondjes.

Voordat wij verder het verhaal van Brunoke brengen , wensen wij toch eerst even stil te staan bij onze lieve poes Cartoes, die, wij weten het niet exact, toch zo'n 18 jaar ons trouw gezelschap heeft gehouden. Zij bezorgde ons zoveel plezier en laat een grote leegte na.
Zo'n trouwe poes hebben wij nog nooit gehad. Zij kwam als zwervertje bij ons aan, zag dat het bij ons goed was en bleef. Ons huis en onze tuin was haar domein, verder is zij nooit meer gegaan. Ook voor Evi en Ellen was zij een fantastische huisgenoot.
Wij spraken dan ook al enige tijd tegen Cartoes over een kleine vriend die er zou kunnen bijkomen. Jammer genoeg ws haar leven op en heeft zij Bruno niet meer gekend. Het zou zeker haar vriendje geworden zijn. Nu rust zij dicht bij ons. Wij zullen je nooit vergeten, Carrie!


Ons huis begon snel een gezelschapsdier te missen en na enige tijd kwam het verlangen naar een Brunoke terug opzetten. Dus 1 oktober was het zover...
We zouden eens gaan kijken, maar vanzelfsprekend bleef het daar niet bij.

Uit een nestje van 5 (eentje hebben wij niet meer kunnen fotograferen, wegens reeds verkocht) was het snel beslist; de 'ruby' *zou ons cavke** worden. Wij spraken al zo lang van onze 'Bruno', dus....

* 'ruby ': er zijn 4 soorten cavalierkes,
- Black en tan:ravenzwart met bruine aftekening boven de ogen,op de wangen,binnenkant oor
op de borst,benen en onder de staart.
- Blenheim:rijke kastanjekleurige aftekening goed gebroken op een parelwitte achtergrond
- Tricolor: zwart en wit, goed verdeeld en gebroken, met tan-aftekening boven de ogen,op de
wangen, binnenkant oor en benen en onder de staart
- Ruby:geheel diep rood gekleurd

** 'Cavke' is een populaire afkorting voor Cavalier (ook soms Chevallier) King Charles Spaniel.

Gezien de leeftijd, moest de puppie nog even bij de moeder blijven. Het ligt een beetje in discussie wat de meest ideale leeftijd is om de puppie naar de nieuwe baasjes te brengen. Algemeen geldt 8 weken, maar recenter wordt geopteerd voor 6 weken, omdat vanaf dan het socialisatieproces kan starten.

In diavoorstelling 1 hiernaast onze wederzijdse kennismaking, waarna wij goed gezind naar huis terugreden en begonnen af te tellen naar de komst van Bruno.