eindelijk terug wat nieuws

Amaai zeg,
vandaag ben ik 8 maanden geworden,
en ik had al zo dikwijls tegen mijnen papa gezegd dat het lang geleden was dat ik nog eens van mijn vriendekes gehoord had dat ik mooi op de fotookes sta.

't is dus 3 maand geleden dat er via mijn blogske nog ens iets te lezen stondover mijn evolutie. Niet dat er in die drie maand niets noemenswaardig is gebeurd hoor, in tegendeel!

Begin al maar eens met naar de meest recente foto hieronder te kijken, en vergelijk eens (als ge goesting hebt hé) met de vorige van januari. (er is ook een nieuwe diavoorstelling hiernaast in de rechter kolom!)

Goed laat ons maar bij het begin en het belangrijkste beginnen; ik ben heel gezond en dus fel gegroeid en dus ook zwaarder geworden. Om precies te zijn 6,4 kg weeg ik nu. En toch zeggen heel wat mensen dat ik magertjes ben. Maw ik ben sterk en super fit en hééééél sportief.
Vroeger is er een periode geweest dat ik mij een beetje (veel) liet trekken om te eten. Men heeft aan mijn mama verteld dat dit cavkes manieren zijn, en dus is zij gestopt met achter mij aan te lopen met een lepeltje voer.
Er is in de beestjeswinkel in Aalst (Zoomart) ne keer en madam gekomen (de honden-fluisteraarster Hilde Quisquater) die in volle winkel en met heel veel andere mensen erbij heel heel hard moest lachen met wat mijn mama deed en luidkeels zei dat ze hééél goe bezig was! Ze bedoelde natuurlijk dat mama er maar beter direct mee stopte en mij desnoods enkele dagen liet hongeren.

Hela, hela, dachtekik bijmijneigenzichzelf, waar moeit die zich mee, mijnen papa wou naar hier komen voor een sessie 'trekken aan de leiband' (wat ik ook al overdreven vond voor zo'n klein beetje af en toe mijn goestingske willen doen). Ze gaf papa wel een tip : geef uwen Bruno eens een stukske voeding van Duck. Dat is diepgevroren natuurlijke voeding die de hondjes heel graag hebben in net niet ontdooide toestand.

Als ge mijnen papa kent dan kunt ge raden dat hij meteen drie pakken (van 1 kg) kocht. Elk van die pakken is verdeeld in schijfjes van 100gr en dus eenvoudig te verdelen (proportioneren noemen ze dat in geleerde taal).

Maar allee, ik lust die Duckske wel super graag hoor en dus is mijn eetgoesting er flink op vooruit gegaan en dus ook mijn gewicht hé.

kijk maar eens naar mijn groeicurve via de onderstaande link.
http://www.myhillspuppy.com/Interactive-Growth-Chart.aspx?UserID=170023&PetID=6c8951c5-0a59-45c0-b14d-4d047bd88fc9&ReturnURL=%2fInteractive-Growth-Chart.aspx
Zoals ge ziet blijf ik mooi midden in de vork van mijn ras en soortgenootjes en bij ideaal gewicht staat er "Ribben niet zichtbaar, maar makkelijk te voelen". En da bennekik hé!

Natuurlijk is er in de eerste drie maanden van 2009 ook nog heel veel anders gebeurd.
Mijnen mama en papa gingen voor 10 dagen naar Zwitserland. Ik verhuisde met hebben en goed naar mijn meme Marleen in Impe. Bang dat ze waren dat ik ging treuren; maar helemaal niets van aan hoor! Marleen en haar zoon Jonathan hebben mij samen met hun hondje Prutsken heel goe verzorgd en ik voelde mij daar dan ook super goe thuis. Ik ravotte met Prutske, mocht van Marleentje mee naar haar familie waar ik van schootje naar schootje ging, en dus heel veel succes had.
Ik had dan ook mijn beste beentje voorgezet en omdat mijn pootje zoveel pijn deed dat ik niet langer kon spelletjes doen met Prutsken , is Marleentje met mij naar de dierenarts gegaan in Lede. Een overbelasting was het verdict: ik moest pilletjes pakken en rusten (hoe doet ge dat?). Op de koop toe had ik van al dat lopen in de tuin (met mijn bek open) een verkoudheid in mijn keel en dus nog meer pilletjes. En telefoneren dat ze gedaan hebben van in Zwitserland. Zij vertelden dat ze mij heel erg misten, terwijl ik zalig naast mijn meme lag en Prutske aan de andere kant; de zetel was haast te klein.
Ik wil met deze Marleen uitroepen als Super Meme en haar bedanken met een heel warme lik en de belofte dat ik zeker nog veel bij haar terugkom.
Ik was nog maar goed en wel weer thuis of mijnen papa nam mij op een avond weer mee naar die madam Marie; ja die van de prikskes in mijn billeken! En 't was toch wel weer van da zekers! Ik hoorde de papa zeggen dat ik mee mocht op het einde van de maand naar Oostenrijk en dus moest ik een spuitje krijgen tegen hondsdolheid(rabiës noemt dat ik geleerde taal). Enfin, ik kreeg er ook een mooie blauwe penning bij die ik moet dragen als ik in 't buitenland ben. Kijk maar eens op de foto's van Huben (Hoeben).
't Was daar plezant zeg: ik mocht eerst nen gansen dag met de mama achteraan in den auto zitten. Braaf dat ik was!
Ge zou voor minder met al die aandacht. En de papa maar rijden; hij vroeg een kepieke omdat hij zich onzen chauffeur vond, hihi.
En dan werd het nog vele plezanter: ze hadden mijnen bench om 4 uur 's morgens in Aalst opgeplooid (ik probeerde dat nog tegen te houden door er weer gaan in te zitten) en nu stelde papa dien bench toch wel op hun slaapkamer en mocht ik dus de ganse tijd bij hen op de kamer slapen. Leve nog veel vakantie!
En weet ge wat het daar deed? SNEEUWEN!!!!
Tof jong: eerst ravotten met een goed lekker winterfrakske aan en vaseline aan mijn pootjes, en als we thuis kwamen en lekker warm voetbadje (ook mijnen buik, staart en flos werden opgewarmd). Ge zoudt voor minder meegaan naar Oostenrijk hé. Ik heb gehoord dat ze met Kerstmis teruggaan samen met Evi,Ellen,Jeanien en Meme Marleen (hun mannekes gaan natuurlijk ook mee). O ja,'k zou Eulalieken nog vergeten! Joepie, laat het maar sneeuwen hé!

Ik zei dus dat ik sportief ben; da komt omdat mijnen papa bijna alle dagen samen met mij gaat wandelen; en als mijn mama thuis is gaan wij ons drie in Dendermonde op de Scheldedijk stap-pen tot aan de Rust. Dat is een tof cafeken waar dat er voor mij ook wel iets scheef te slaan valt.

En over dat trekken aan de leiband gesproken: dat was toch wel wreed overdreven hoor: ik heb mij een beteke aangepast, en de papa heeft ook goed geluisterd, want 't is gedaan met stoppen en naar de andere kant stappen omdat ik efkes sneller ergens wilde zijn. Als ik ietske te snel wil, trekt hij mij even terug en dan gaat de lies weer los; ik heb gesnapt dat die losse lies is wat hij graag heeft, dus gedraag ik mij daar een beetje naar. Als beloning mag ik in het parksen aan de lange (5m) lies, en waar er geen verkeer komt mag ik zelfs zonder lies lopen, wat ik zo plezant vind dat ik eigenlijk heel de tijd tussen de mama en de papa blijf meestappen.

In de komende weken staan er heel wat uitstapkes op het programma; zondag 26/04 is er de lentewandeling van de 25-100, het lange weekend van 1/2/3 mei gaan wij samen met Meme Marleen,Theo en Prutsken naar een Bongohotel op de Veluwe dat als reklaam heeft 'Hondjes welkom'. Dat belooft goed te zijn hé? Ik vertel daar later wel over. En van 14 tot 17 mei gaan we samen met al de mensen van de 25-100 naar de Hoge Venen voor een wandelweekend.

Om vandaag af te sluiten (ge ziet wat daar van komt als ge te lang wacht om een blogberichtje te plaatsten, zo'n lange nieuwsbrief) wil ik nog vermelden dat ik op mijn 8 maanden stilletjes aan een grote jongen aan het worden ben. Ik krijg zo van die speciale kriebels in mijn buikje en dan ga ik wel eens op mijn kussen rijden (verstaat ge?). En sedert een weekje hef ik al eens mijnen achterste poot om te plassen.
Misschien is het daardoor wel dat die momenteel een beetje verrokken is en dus pijn doet. Wij hebben dat gisteren al wandelen ondervonden: allee, ik toch en ik heb dat duidelijk gemaakt door op een bepaald moment op mijnen poep te gaan zitten en te weigeren nog verder mee te stappen en alla cavkes een tijken eens goe te janken om te laten horen dat het zeer deed. Mijn mama en papa hebben mij dan om beurt gedragen. Ik zal vandaag mij kalm houden en dan zien we wel, als ik maar ni weer naar madam 'prik' moet hé!!!
Nen dikke lik aan al mijn lezerkes en voor Mexico hasta la vista. Ook voor mijnen pepe daar hé.

Geen opmerkingen: